Bretagne

Wat een heerlijk bed! En wat een enorm dik dekbed. Alsof we in een wintersportgebied zitten. Warm! Grappig hoe je onbewust toch voelt dat je wat lager ligt dan normaal en dat 20cm meer bed (thuis) echt een verschil maakt. Het was knus. En warm dus. En stil. Alsof het hele hotel leeg was. Heerlijk! Zelfs geen badkamergeluiden van de vroege gasten. Misschien kwam dat doordat we op de hoogste verdieping (3e) aan het einde van de gang zaten. Maar ook vanaf de straat kwam nauwelijks geluid.
Na een fijne douche met multifunctioneel douchespul (een combinatie van Rituals (geur) en Lush (vormgeving) konden we even over acht naar ons veelbelovende ontbijt. Voor wie vaker meeleest: voor mij het mooiste moment van de dag; zien hoe iedereen opstart, wat iedereen eet en hoe ze met elkaar omgaan.
Een man haalde letterlijk het hele apparaat om vers geperst sinaasappel te tappen (een vergelijkbaar apparaat dat ook in supermarkten staat) uit elkaar. De man liep zonder mondkapje en vol zelfvertrouwen door de ontbijtruimte alsof hij er hoorde. Hij had Marco overtuigd. Mij niet. Desondanks heeft hij alle onderdelen weer op de goede plaats teruggezet. Het was een serieuze puzzel, maar het werkte weer. Complimenten voor zijn technische inzicht. De man was duidelijk met collega’s. Hun lichaamshouding verraadde een hogere functie. Een van hen moest in ieder geval manager zijn. De anderen mogelijk ook, maar het konden ook medewerkers zijn; onderweg naar een seminar of zo.
Aan een aangrenzend barretje schoven twee jongetjes van een jaar of 5 en 7 aan. Ze gingen tegenover elkaar zitten, want dan konden ze met elkaar praten. Papa en mama kwamen kort daarna. Papa praatte Engels, mama structureel Frans. De kinderen antwoordden stug in het Engels naar beide ouders.

Ondertussen vulden wij onze buik voor de komende uren met pains au chocolat, croissants met jam, een pistoletje met roomboter, ham, kaas en jam (volgens oud beproefd recept uit mijn kindertijd). De plakjes ham waren perfect opgevouwen en de kaas in het formaat dat hij zo op het broodje kon. Efficiëntie ten top van het hotel. Daar hoefde ik niks voor te doen. Hou ik van.
Er was nog ruimte voor mini crêpes met Nutella (kon ook met maple syrup of een soort vruchtensausje, maar Nutella is echt lekkerder), een stukje tarte tatin en wat fruit. Oh ja en een Danone yoghurtje met abrikozensmaak en thee. Het klinkt als heel veel, maar we hebben ons echt gedragen. Het waren acceptabele formaatjes. Dan hebben we de sneetjes geroosterd brood en de Kelloggs, de melk, het appelsap, sinaasappelsap en de cake nog overgeslagen. Marco had nog wel een goede snee van een soort zoet soort melkbrood. Die eet hij als we onderweg zijn het liefst met knakworsten, maar die waren er niet.

Onze timing was voor de verandering perfect. We kwamen in het restaurant toen het rustig was, tijdens ons ontbijt werd het drukker en tegen de tijd dat we weggingen kwam er net een enorme groep aan.

Voor we vertrokken vulden we mijn Keep Cup (lang geleden gekregen van een vriendin, maar die beker gaat overal mee naartoe) met kamillethee voor onderweg. Word ik zo lekker zen van. Oh nee, ter compensatie van de nodige suiker.

Rond 0930 uur vertrokken we richting Brest. Een tankbeurt en een snelle ronde door de supermarkt voor een grote fles water en we waren op weg. De Franse chansons schalden uit de radio. Stuk voor stuk klassiekers.

Naarmate de trip vorderde veranderde ook de bouwstijl van de huizen. Waar we in Rouen nog veel ogenschijnlijk vervallen kartonnen huisjes in een Zwitserse stijl zagen, verschoof dat langzaam naar de bekende ruwere zandkleurige stenen die de meeste mensen met Frankrijk associëren.

We maakten een toeristische stop bij Mont-Saint-Michel waar we al met al een dik uur in behoorlijk tempo de spreekwoordelijke benen konden strekken tijdens een wandeling naar de abdij op het eiland aan de andere kant van het water wat er nu even niet was (eb). Heerlijk. Het was warmer dan we aanvankelijk verwachtten, of misschien lag het aan ons tempo. Mijn hoogste hartslag op de terugweg was 164. Best aardig al zeg ik het zelf.
We gingen in ieder geval sneller dan de kar die door paarden werd getrokken; die overigens vol toeristen zat als een ton vol met haringen. Iedereen droeg wel een mondkapje (sommigen met de neus onbedekt) maar de lichamen zaten tegen elkaar geperst. Straks zijn er vast een paar mensen verbaasd dat ze ziek zijn. De kar was toch half open?
Marco wilde met en bij de kerk op de foto, want dat was volgens hem te toeristisch. Toevallig zijn we ook toerist en we zijn daar, dus ik wil ook toeristische foto’s. Ook met hem. Hoe moet ik anders ooit aan foto’s en vakantieherinneringen komen?

We reden door naar Saint-Malo. Na die wandeling hadden we dat ontbijt wel verwerkt en we hadden zin in ons restant pizza. Marco wist een prachtig plekje, dus we gingen op zoek. Dat duurde iets langer dan verwacht, maar ook vandaag zou het wachten de moeite waard zijn. Daar aangekomen bleek het plekje in de loop der tijden afgesloten voor verkeer en voor mij verder onbegaanbaar. We probeerden een preventieve stop bij een openbaar toilet, maar na het zien van dit toilet en met het uitblijven van de noodzaak besloot ik snel dat ik best kon wachten. Daar kon geen desinfecteerdoekje tegenop.
Bovendien schreeuwde de pizza bijna vanaf de achterbank. Toen we in een smal straatje met uitzicht op twee oudjes op een bankje en op zee een plekje vonden, sprong de pizza bijna uit de doos mijn mond in. Een meeuw moet het geroken hebben, want die kwam kort na ons aangevlogen en keek hem al die tijd nog net niet zijn eigen bek in. Marco wilde hem een stukje korst gunnen voor de moeite, maar bewerkt voedsel leek ons niet het beste dieet voor de vogel.

We maken ons wel een beetje zorgen over onze Gerrit (aka ‘De Bolle’ of ‘Gekke Gerrit’ omdat het een stevige duif met een tik of neurologische beschadiging is; dat schept een band) die thuis is achtergebleven. Hij komt normaal 2-3x per dag eten bij ons in de tuin, maar nu we er niet zijn is er weinig te halen. Als we er een keer niet zijn geweest om hem te voeren dan lijkt hij de volgende keer al enorm uitgehongerd en gaan de zaadjes in versneld tempo naar binnen. Het arme beest weet helemaal niet hoe lang het gaat duren voor hij weer wat te eten krijgt in onze tuin.

We vervolgen onze trip door Saint-Malo, wat blijkbaar een oud piratenstadje is. Het is één van Marco’s favoriete plaatsjes in Frankrijk. Ouwe piraat. Dankzij Wikipedia weten we nu nog meer over piraterij en de piratencode én heb ik een jarenlang vermeend weetje gecorrigeerd.

Het laatste stuk naar Brest was lang, maar het ging ook wel weer vlot. Apart hoe beleving van tijd werkt.
Het hotel (L’amirauté) ligt midden in het centrum van Brest. Parkeren is een hel, maar we hebben een parkeerplaats in een parkeergarage gereserveerd.
De kamer is aanzienlijk kleiner dan die in Rouen. Dat maakt hem daardoor wel knusser. Hij is ook modern ingericht, maar strakker dan de vorige. We moeten even schakelen naar deze kamer. Hij ruikt heerlijk, het uitzicht vanaf de 6e verdieping op het westen (ondergaande zon) is mooi en hij ziet er schoon uit. De handzeep ruikt heerlijk naar kappers shampoo. Het is gewoon een andere kamer in een ander hotel en een andere stad. Er rijden non-stop scootertjes voorbij (galmt lekker tussen de gebouwen) en in tegenstelling tot de rust en stilte van gisteren hebben we hier steeds hotelgeluiden. De klap op de vuurpijl is het bed. Het is een boxspring van 1.40m die enorm wiebelt op zijn te hoge, niet originele poten, waardoor het lijkt of je op een piepend en krakend piratenschip op woeste zee zit wanneer de ander nog maar een been optrekt. Morgen komt de technische dienst er naar kijken. We zijn best moe en zijn na aankomst op de kamer daar ook gebleven. Marco heeft alleen de auto nog verzet naar de parkeergarage. Dat is weer een verhaal apart wat hij mogelijk zelf nog wel eens vertelt :) Het klonk als een soort crime scene.
We kijken uit naar het ontbijt morgen; dat is volgens de beoordelingen op Booking heerlijk :)

Duim voor ons voor een goede nacht. Slaap lekker.