Dag eerder terug?

06:23 uur: knoflook! Dorst! Nogmaals tanden poetsen. Ik vraag me af hoe de kamer nu ruikt. Geen trek eigenlijk. “Dan eet je maar tegen de honger die komt.” zegt de stem van mama die er helemaal niet bij is.
Mijn lijf is nog druk met het stuk varken van gisterenavond. Had ik maar die mosselen moeten nemen. 400gr varken stond er bij. Maar geen zorgen: er was veel bot en buikspek. Dat heb ik uiteraard niet opgegeten. Ligt wat zwaar op de maag.

Douchen, aankleden, tas zover inpakken, ontbijt. Ik wilde nog even slapen. Maar vakantie is hard werken. We doen vast iets fout. Die oordopjes die ik ooit heb laten maken als gehoorbescherming tegen de muziek deden het vannacht prima tegen omgevingsgeluiden. Het bed stond ook veel stabieler. Ja, het was een prima nacht, maar wel wat kort. Maar ik zou vroeg opstaan voor de plannen van vandaag.
Eigenlijk zouden we drie nachten blijven, maar we hebben de laatste nacht, na de eerste, geannuleerd. Het humeur van Marco was daarmee een paar punten gestegen: van goed, met wat onrust, naar heel goed. Het maakt de terugweg zaterdag wat relaxter en bovendien gaat het hier regenen. Tot nu toe hebben we verrassend veel geluk gehad met het weer: droog als het droog moest zijn.
Bij het ontbijt heb ik het zout vandaag maar overgeslagen om mijn nieren tevreden te houden. Ik begin mijn muesli te missen. En precies toen ik genoeg had gegeten zag ik een andere hotelgast iets geniaals doen. Ik had het zelf kunnen bedenken ;) Hij schraapte driftig twee potjes naturel yoghurt in een schaaltje, roerde en… at muesli met yoghurt en vers fruit! Hebben ze hier gewoon! Dat gesneden, verse fruit had ik gezien (en gegeten), de naturel yoghurt ook, maar de muesli was aan mijn oog ontsnapt zo verscholen tussen de cornflakes. Morgen extra goed opletten in het andere hotel ;)
Nadat we de koffers boven hadden opgehaald en ik nog een kop thee voor onderweg scoorde, verlieten we bijna het hotel zonder te betalen, toen de dame achter de balie ons daar nog even op attendeerde. Ik ben zó gewend aan boeken via Booking.com! Dan is dat allemaal geregeld.

Gisteren hadden we een beeld gezien in een Gallerie. We waren er allebei direct weg van. Alleen was de gallerie gesloten. In Schotland hebben we destijds ‘Scotty’ gescoord. Onze handgemaakte Schotse hooglander van klei die nu in een heel andere omgeving staat dan in Schotland.
Vanochtend zat het beeld nog steeds in ons hoofd, dus we hebben toch maar even geïnformeerd. Het kostte 2500,-. Dat was íets meer dan wat we in gedachten hadden. Het was ook van een andere orde dan ‘Scotty’. 2500,- klinkt als een belachelijk bedrag, maar ergens hebben we er ook begrip voor. Ik zal jullie onze gedachtenrelaas besparen. We besloten dit beeld onderdeel te maken van onze herinnering aan deze trip en nog even verder te zoeken naar een andere tastbare herinnering voor thuis.

Via Mont-Saint-Michèl, naar Roc’h Trevezel, wat dus níet het hoogste punt is van Bretagne, weten we sinds gisteren ;) Door naar Morlaix, verder langs de steeds breder wordende en bijna droog liggende zeetong (wederom eb) waar de meeuwen op sommige plekken dankbaar gebruik van maken. Verder langs de strandjes van Carantec waar het vol ligt met zeilsloepjes en een dappere enkeling zich in bikini of zwembroek de zee in waagt. En de plek waar een typisch Hollands gezin van vader, moeder, dochter en twee zoons typisch Hollands gedrag vertonen: moeder wil foto’s van het strand met bootjes maken. De jongste zoon positioneert zich met een nonchalante glimlach en stoer wijdbeens op een laag iets waarop hij kan zitten. Moeder gebiedt hem zijn benen verder bij elkaar te doen, maar merkt dat het weinig nut heeft en stemt in. Wat er daarna gebeurt ontgaat me, maar de jongen reageert gepikeerd dat moeder had moeten zeggen dat hij weg moest omdat ze een foto wilde maken en hem er niet op wilde. Moeder reageerde voor mij onverstaanbaar.
Vervolgens probeerde ze een foto te maken van haar oudste (en knapste) zoon die toevallig nonchalant tegen een hoge plantenbak met palmboom geleund zat; rug richting het strand met de bootjes decoratief op de achtergrond. Je snapt de wens van moeder. Alle kinderen én vader doen alsof ze mee willen op de foto, maar verzetten zich vervolgens hevig toen moeder de foto wilde maken. De oudste zoon riep luid tegen zijn zus dat hij niet met haar op de foto wil: hij wil niet met lelijke mensen op de foto. Moeder liet het gebeuren (dochter leek op haar) en dwong het stel om op een specifieke manier te poseren (met de armen om elkaar). Dochter deed gedwee maar blij wat moeder haar opdroeg. Zoon bleef stoïcijns staan met zijn armen stoer over elkaar. Tijdens dit schouwspel drukte vader zijn snor om in de auto zijn mondkapje te gaan halen. Omdat hij niet wist waar het lag en zijn vrouw hem niet verstond klonk er een luid “HÈ?!” Over de boulevard. Gevolgd door een even luid: “IN HET HANDSCHOENENKASTJE!”.
Ondertussen werd er van alle kinderen dezelfde foto (bij de palmboom in bak) gemaakt en wilden er zo nu en dan mensen langs. De ergernis van moeder over de meewerkendheid van het gezin werd vermoedelijk afgereageerd op de voorbijgangers. Want: waarom moest iedereen per se over het pad waar zij stond te fotograferen? Het overige gemopper verstomde toen ze zich naar de strandtent begaven.

Overigens willen we Google Maps (navigatie in de auto) adviseren om wat taalles te nemen om Franse plaatsnamen te verstaan en interpreteren. Willekeurige grapjas zou zeggen dat het misschien aan de inspreker ligt. Op enig moment had dat wellicht gekund: toen Marco probeerde Google Maps te misleiden door de gehele instructie in het Frans in te spreken. Toen ik er vervolgens iets in het Nederlands achteraan zei (tegen hem) wist ‘ze’ volgens hem nu dat we Nederlanders zijn hahaha.
Na vijf minuten lang onafgebroken pogingen om Google zo ver te krijgen dat ze ons naar Trégastel zou navigeren waren we er klaar mee en hebben we de klus zelf maar geklaard.

In Saint-Michel-en-Grève was Marco helemaal teleurgesteld. Hij had zich verheugd op de intense stank die de/het eb (eb is zowel mannelijk als vrouwelijk) met zich zou meebrengen. Je kan maar ergens over teleurgesteld zijn...

Aangekomen bij de Phare de Men Ruz regende het. We besloten daarom om door te rijden, omdat dat voor mij niet te doen is en het nog een tijdje zou regenen. Achteraf bleek de regen toch van korte duur, maar de keuze was al gemaakt en we waren alweer weg uit het gebied, onderweg richting Saint-Brieux, waar we na een snelle ronde door het oude centrum door gingen naar Pléneuf-Val-André voor een kop koffie, of toch niet… het bleek Sables d’Or te moeten zijn. We waren inmiddels vanaf 09:30 uur weg uit het hotel, reden grotendeels binnendoor en ik was er wel een beetje klaar mee. Bovendien moest ik plassen.
Toen ik m’n tas ophing aan de kapstok aan de deur, stortte het hele ding onmiddellijk tegen de grond. De pluggen zaten nog aan de schroeven; de gaten in de deur. Uiteraard heb ik hem keurig met oprechte excuses afgeleverd bij één van de medewerkers. De koffie werd voor ons allebei een koffie met enorme bult slagroom (cappuccino is hier meer een koffie verkeerd met schuim) én een crêpe. Voor mij met pure chocolade en amandel, voor Marco met Chantilly, citroen ijs en frambozenjam. Hij zégt dat hij lekker was; van de mijne weet ik het zeker.
Na deze vakantie moeten we zo’n drie maanden afkicken van alle suiker en elke dag sporten om die vakantievetjes kwijt te raken.
Opeens klonk er een luid geluid. Het hele terras keek op en bleef kijken naar de plek waar het vandaan kwam, in een wanhopige poging om te ontdekken wat er precies was gebeurd. Een blikschade aanrijding trekt in Frankrijk dus net zoveel bekijks als in Nederland.

De laatste vier uur zijn we doorgereden via een groot deel Péage. Met wel een korte tussenstop ivm een melding over de bandenspanning. Vreemd. Een paar dagen voor vertrek had Marco nog twee nieuwe banden laten zetten. Alles bleek in orde. En zo naderden we het hotel van de heenweg met links achter ons de ondergaande zon en rechts voor ons de maan die opkwam en zo goed als vol tussen wat sluierbewolking door scheen. Het voelt een klein beetje als thuis komen. Onze kamer ligt precies één verdieping onder de vorige. Die was al bezet. Op het laatste moment hebben we besloten nog een extra nacht te blijven en zondag terug te rijden. We zijn zondag toch zo thuis. Toch…?