Aangepast tempo

Gisteren (zaterdag) begon de dag met een vergelijkbare ochtend als de eerdere ochtenden. Het begon weliswaar iets minder mistig en klaarde later in de ochtend op.
We hebben opnieuw veel gereden en veel gezien. Onze route was dynamisch. Het landschap veranderde voortdurend, samen met de hoogte waarop we reden. Van bergachtig en groen naar glooiend en droog en weer terug naar bergachtig of bebost.
Het was een mooie route langs dorpjes als Lasbinals, Conques en Le Sauvage. Stuk voor stuk prachtige oude plaatsjes waar de tijd ogenschijnlijk heeft stilgestaan.

Het ging me allemaal iets te snel met alle info en indrukken. Marco vertelde enthousiast over zijn belevenissen en liet de mooiste plekjes zien die hij de vorige keer had ontdekt.
De dagelijkse beweging bestond zaterdag vooral uit een afvalzakje weggooien tijdens het boodschappen doen.

Bij het avondeten kwamen we tot de conclusie dat het voor ons allebei wel wat rustiger mocht. En dus besloten we ons tempo bij te stellen. We lieten het los om tot Saint-Jean-Pied-de-Port te komen. Lauzerte werd onze eindbestemming. Het resterende deel zouden we een andere keer wel eens doen.


En dus vertrokken we zondag op zijn zondags vanuit een heerlijke hotelkamer in Figeac. De receptionist kwam uit België. Dat blijft altijd weer grappig.
Het was wat later dan de afgelopen dagen. Nog even een rondje door het oude centrum, op zoek naar een bakkertje. Nadat we het bakkertje letterlijk hebben leeg verkocht (alles was uitverkocht op één enkele croissant, één appelflap en één stuk zoetig wit limoenbrood na en toch liepen al die lokale oudjes met dozen vol spul naar buiten) gingen we op pad.
We vonden een ontbijtplek in de bergen in de zon met uitzicht over een nog mistig dal en hebben daar rustig ontbeten met onze buit en andere dingen die we in de auto hadden, voor we verder reden naar Limogne, Cahors en nog wat andere plaatsen waarvan ik de naam niet meer weet en te eigenwijs ben om het aan Marco te vragen, om uiteindelijk naar Lauzerte te gaan voor een kipburger. Oh en om te slapen, want morgen moeten we terug. Dinsdag begint het gewone leven weer. Maar nu nog even niet.
Onderweg stopten we bij een mooi gelegen terrasje (Marco kent natuurlijk de mooie plekjes), waar we op de trap van het terras een drankje en zelfs een ijsje hebben gegeten. Het was zo lekker in het zonnetje dat we onze trip pas twee uur later vervolgden.
Tijdens een volgende stop ergens in een dorpje vond Marco voor 50 euro een kamer in een wellness resort in Lauzerte. Booking.com is onze beste vriend deze trip, want zij checken steeds de toegankelijkheid en beschikbaarheid van de kamers. Na de nodige tegenslag met kamers boelen op eerdere dagen zat het ons nu mee.

Door naar Lauzerte waar we letterlijke en figuurlijke drempels overwonnen hebben.
De straatjes waren zo mogelijk nog smaller en krapper. De auto sloeg nog net niet op tilt, maar hij was wel ernstig gestresst. Hij schreeuwde aan alle kanten dat zijn sensoren zagen dat dit niet kon. Maar dan is daar Marco die hem er toch zonder brokken tussendoor manoeuvreert. Held! Uiteraard vergat ik weer op de record knop te drukken dus ik heb het niet op beeld terwijl ik dacht dat ik een geweldig filmpje had. Kans gemist want dat deden we maar een keer.

De aankomst bij het Hotel (Le Belvédère Hotel et Bien être voor de liefhebber) was op zijn minst gezegd indrukwekkend. Na een eindeloze weg door het bos inclusief overstekend hertje kwamen we bij een lange oprijlaan. En daar stond het... ‘ons thuis’ voor vannacht. Sfeervol uitgelicht.
We werden vriendelijk ontvangen en naar onze kamer begeleid. En wat voor één! Een groot rond bed van 2 meter doorsnee. Schattig ingericht met bureautje en commode in stijl.
De douche had een grote regenkop. Twee dingen die we allebei nog nooit hadden ervaren.

Na het inchecken gingen we terug naar Lauzerte voor de kipburger, maar het restaurantje bleek gesloten. Het werd dus het enige andere restaurantje dat open was, met een 31cm pizza voor Marco en een gekonfijte eendenbout voor mij. Lekker! En heel bijzonder om eind oktober nog op een terras onder een plataan je avondeten te eten.
De Fransen eten op hun gemak en nemen er de tijd voor. Dat deden wij ook, maar we wilden ook terug naar ons hotel. Omstreeks 2200 uur kwamen we daar aan, waarna we na een witbiertje en een Baileys in de lobby in huiskamersfeer tegen 2330 uur naar bed gingen.
Of toch niet...

Het hotel had namelijk heel veel wantsen die voor hun winterslaap de warme plekjes opzoeken. Het krioelde van de groene beestjes voor de deur van onze kamer.
Onze kamer had een resorttemperatuur en de airco bleek alleen warme lucht te blazen, dus die was enorm geliefd. Marco wilde de deur graag open, maar ik wilde geen nieuwe beesten binnen. En zo ontstond midden in de nacht de jacht op de wantsen. Ze moesten levend naar buiten, dus alles werd uit de kast getrokken om ze daar te krijgen. Onder de vakkundige leiding en uitvoering van Marco (die ik deze trip tot dierenheld heb gebombardeerd; hij praat en knuffelt met straatkatten en paarden [voor die laatste blijkt hij allergisch te zijn] en redt wantsen en naaktslakken van hun vroegtijdige dood), op aanwijzing van mijzelf.
Eerst nog een warme douche waarbij we bijna verzopen onder de stortbui. Kwam dat door het drankje of door de enorme hoeveelheid water die er uit kwam? In de douche werden we vergezeld door jawel: drie achtergebleven wantsen. Door al die constellatie ging ik vervolgens plat op mijn gat na het douchen, maar uiteindelijk gingen we, nadat ik mijn slappe lach met behulp van een meditatie oefening onder controle kreeg, tegen tweeën eindelijk slapen in het ronde bed. Morgen wachtte ons the long drive home... kunnen we nog één nachtje blijven?