Slome

Verandering van spijs doet eten en verandering van geografisch gebied bij onweer doet mij voor het raam zitten; in plaats van slapen...
En dus lag ik de avond voor ik naar Frankrijk vertrok pas tegen 01:30 uur in bed. Ik lag net een half uur in dromenland toen ergens in de buurt van de Alpe d’Huez de wekker zou afgaan om te beginnen aan de belangrijkste dag van de week. Terwijl ik heerlijk snurkte werd daar keihard gewerkt.

De mannen van de bouw waren ook vroeg als altijd. Met hangen en wurgen slaagde ik er in om na krap zes uur slaap met enorme hoofdpijn mijn bed uit te rollen.
Ik wilde opeens alleen nog maar slapen en maakte snel de overweging om morgen weg te gaan in plaats van vandaag. Ik koos toch voor nu. Dat zou me goed doen en ik had er naar uit gekeken.
Met de Alpe d’HuZes radio aan begon ik de dag.
De radio werd een live stream op YouTube en voor ik het wist wilde ik eigenlijk de hele dag beelden kijken. Uit dat ding en door...
De hoofdpijn bleek van het suikeroverschot van de vorige avond te komen. Zodra ik een koekje op had zakte mijn hoofdpijn. Really? Ik ben juist zo goed bezig met weinig snaaien de laatste tijd. Misschien reageer ik er daarom opeens zo sterk op. Ik merk dat als ik minder sport, dat ik dan weer meer ga snaaien... En ik heb deze week weinig gesport. Oké, ik dwaal af...

Van al mijn ochtendplannen (sporten, rustig ontbijten, stofzuigen, wc schoonmaken (een huis komt nou eenmaal lekkerder thuis als het schoon is) kwam uiteraard weinig terecht. Alles gebeurde met de zogenaamde Franse slag zoals mijn moeder dat altijd noemde. Alles beter dan niks.
Ik deed de deur achter me dicht in de wetenschap dat er werk aan de winkel was bij thuiskomst.
Auto volladen, plantjes water geven, vuilniszakken in de container dumpen, nog snel mijn nieuwste geurtje op spuiten (ik ruik graag aan mezelf), tanken en gaan. Eerst maar eens zorgen dat ik het Belgenland door was vandaag. Tot Nancy leek me prima.
Alleen lag mijn tempo aan de lage kant. Met 100 en 70 (eindeloos veel werkzaamheden; de Belgen zijn er dol op) schoot het niet enorm op, dus ik moest meer gas geven. Luik is trouwens even lelijk als je zelf rijdt als wanneer je mee rijdt, maar dat terzijde.

Ik wilde doorrijden tot in Frankrijk voor mijn eerste stop om een hotel te zoeken, maar mijn cruise control dwong me eerder te stoppen. Hij deed het opeens niet meer. Ik heb dus geleerd dat die het gewoon weer doet nadat je de kofferbak overhoop hebt gehaald en een boterham met kaas hebt gegeten. En ook dat de files in Luxemburg ook om 1600 uur beginnen. En dat de Fransen zich keurig aan de aangegeven snelheid houden en dat er daardoor veel minder files staan dan bij ons.

De rit leek eindeloos te duren. Dit zou een lange rit worden. Ik was met zon vertrokken. Het werd al snel grijzig, maar het bleef redelijk; droog tot mottig.
Toen ik eenmaal voorbij Nancy was veranderde werkelijk alles: het weer (zon en blauwe lucht), het landschap (groen en wijds) en mijn humeur. Ik voelde letterlijk weer ademruimte. Dit was Frankrijk en dit was het vakantiegevoel. Ik kon er weer tegenaan.

Na een noodzakelijke tweede stop om een hotel te vinden, kwam ik daar vrij snel aan. Het was een simpel maar betaalbaar hotel in de buurt van Épinal; op een knus industriegebied.
De kamer is schoon, groot genoeg voor mij alleen ik pas letterlijk op de millimeter door de deur van de badkamer.
Ik kan alleen niet wennen aan hotelkamers waar geen raam of rooster open kan. Er was wel een deur naar een mini terras, maar dan heb ik straks ook een buurman binnen. En als het niet de buurman is dan zijn het heel veel muggen. En aangezien ik alleen in die kamer lig, ben ik de klos.

Mijn overbuurman en ik kwamen daarstraks exact tegelijk de kamer uit: weird! Hij met laptop, ik zonder. Hij lachte dat het wel op belaging leek.

Het was nog vroeg, dus ik besloot de omgeving te verkennen.
Ik maakte een vreugdedansje in mijn hoofd, want ik kwam langs een kerkhof waar ik even kon kijken. Die blijven fascinerend. Vooral de Franse; protserig en lelijk is mijn beschrijving. Maar mensen hebben hier wel respect voor het graf van de ander, want niemand lijkt van elkaars graf te stelen. Het is überhaupt te idioot voor woorden dat dat in België blijkbaar wel gebeurt. Een graf zag er uit alsof de bewoner de benen had genomen... Dat deed ik ook.
Ik ging verder. Langs velden waar krekels het hoogste lied zingen bij de ondergaande zon, door tunneltjes, over een smal bruggetje met dito steeds smaller wordend pad langs de Moezel, waar de grashalmen mijn auto aaiden en een mevrouw met hond me boos aankeek. Hier wilde ik geen tegenligger tegenkomen want mijn eigen auto paste er nauwelijks. Ik twijfelde op enig moment zelfs of ik er wel mocht rijden.
Aan het eind van het pad stond een gek bord met iets dat suggereerde dat er iets gescand werd. Een bord met een soort mobiele telefoon er op en stralen vanaf het apparaat naar voor. Ik had geen idee. Ik heb er geen foto van gemaakt, want ik wilde maar een ding: zo snel mogelijk van dat pad af zien te komen. En wel vooruit...!

Met het raam open heeft elk land zijn eigen geur en geluid. Dat van Frankrijk en België lijken een beetje op elkaar. Het doet me denken aan mijn oma. Alleen kan ik het niet beschrijven.
Ik voelde me er in ieder geval prima bij.

Terug in het hotel heb ik een poging gedaan om me te oriënteren op mijn rit voor morgen en waar ik zou kunnen slapen. Het is nog een groot vraagteken.
Wel weet ik dat ik vanaf hier zoveel mogelijk binnendoor wil, want er is meer in Frankrijk dan snelweg.

Inmiddels voel ik dat mijn bed prima gaat slapen. Zin in. Welterusten.