Stoere

Oké, het raam kon wel open. Daar kwam ik vanochtend achter na het douchen.
Ook met een dicht raam heb ik trouwens heerlijk geslapen. Ik stond fris en fruitig op.

Vandaag besloot ik binnendoor te rijden. Geen snelwegen. Als ik dat wil kan ik net zo goed in Nederland blijven. Ik ging weer op pad.
Langs en over een paar van de vele rivieren die Frankrijk telt, langs en over snelwegen heen, langs dorpen, velden, koeien, paarden en industrieterreinen en door de bergen.
Mijn volledige rit zie je hier: http://gps.motionx.com/maps/5f285298eb3423d17b5c5da6a14c706f

In Vesoul viel direct de groene berg met bovenop een kerk op. Die lag uiteraard niet op mijn route, maar die werd ter plekke aangepast.
Het bleek La Motte. Mijn auto weet nu pas wat werken is. Wat is dat stijl omhoog.
Uiteraard mocht ik er niet met de auto naartoe. Geen punt, ik ben een bikkel en ik had alle tijd. Dacht ik.
Ik kan niet zo goed hellingen inschatten blijkbaar.
Letterlijk binnen drie minuten had ik een bloedblaar-achtig iets. Het voelde alsof er een adertje in mijn duim sprong, maar het ziet er blaarachtig uit. Gewoon doorgaan. Het is maar 500 meter... Ik kan dit. Bijna bovenaan bij het eerste niveau (er bleken er nog drie of vier te zijn), ging het niet helemaal meer goed. Ik kwam er niet tegenop. Enigszins rechtop zitten ging niet, want dan lag ik achterover. Zigzaggend naar boven, ging niet. Uiteindelijk heb ik mezelf nog een paar meter achteruit die helling op gesleept; dat ging nog makkelijker dan vooruit, maar mijn wielen slipten weg. Ik had geen enkele grip. En heel langzaam voelde ik mijn stoel wegglijden.

Even verderop zat een stelletje te kletsen. Ik had hen niet gezien; zij mij wel. Op het moment dat ik besloot zo goed en zo kwaad als het ging naar beneden te gaan, kwamen ze even polshoogte nemen. Ze zetten me aanvankelijk veilig op het eerste plateau. De man vroeg zich af hoe ik het überhaupt zo ver had gered. Ik ook.
Ze boden aan me naar boven te helpen. Het zou een hele klim worden met op het eind trappen, maar dan was ik wel al boven.
Ik bedankten hen vriendelijk en sloeg het aanbod af.
Ze wilden me wel perse veilig naar beneden helpen. Dat was oprecht wel nodig. Mijn remmen hielden het niet en ik zou er een lekke band op hebben gegleden omdat ik nergens grip had. Met een blokkerend wiel (wiel vasthoudend) gleed ik zo door naar beneden. Als ik het rechtdoor tot beneden gered zou hebben haha. De man was mijn held van dat moment.

Mocht ik me ooit in een vlaag van verstandsverbijstering kunnen afvragen wat de functie of het nut van lopen is, herinner me dan aan dit moment. In het echte Frankrijk kom je er snel genoeg achter waarom het een verrekt handige functie is.

Ik likte mijn wonden, deed mijn haren in een klem zodat ik op temperatuur kon komen en ging weer op pad met mijn paarden onder de motorkap.

Het was eigenlijk gewoon een heerlijke dag. Met open raam door het groen en door dorpjes. Goed voor het milieu en goed voor mij. Want mijn verbruik gaat er niet alleen drastisch door naar beneden, maar de geur van groen, het geluid van vogeltjes overal om je heen en de rustige Franse wegen doen me goed. Ik voel me hier thuis.
Ik heb de hele rit in de auto geen muziek aan gehad! Het zou best interessant staan om te zeggen dat ik hele diepzinnige gesprekken met mezelf heb gevoerd. Maar zelfs dat heb ik niet. Ik heb me alleen steeds weer verbaasd over alles om me heen.

Ik kan nu heel erg mijn best doen om te beschrijven hoe fantastisch en idyllisch het is om op deze manier door Frankrijk te rijden, maar dat kan en wil ik vandaag niet. Ga het vooral zelf eens doen. Kom eens van die Route de Soleil of andere tolweg af. Achter elke heuvel en bocht zit een nieuwe verrassing. En trek er genoeg tijd voor uit, want een rit van drie uur over de snelweg duurt iets langer.
De mooiste momenten kunnen niet op foto, want dan stort je een rivier in, of je rijdt tegen een rots, of je vliegt uit de bocht, maar er zitten wat basis uitzichten bij van de standaard wegen. Je kent ze wel. Zinloze foto’s bij gebrek aan beter. De kunst van het weglaten beheers ik nog niet zo goed.

Gek genoeg leer je een land beter kennen als je zelf rijdt. Zo weet ik inmiddels dat elk dorp strikt 50 is en dat wanneer er 30 staat je dat ook maar beter kan rijden want de drempels die daarop gegarandeerd volgen zijn hoog! Geen paniek; alles is nog heel.

Omdat ik ergens een verkeerde afslag nam kwam ik bij een MacDonalds terecht. Prima moment voor een pitstop, een kleine versnapering en een ijsje. Daar had ik al de hele dag zin in.
Ik besloot ook maar gelijk een kamer te boeken voor vanavond. Iets later dan gepland ging ik weer op pad om te eindigen bij het Ibis Styles in Bourg-en-Bresse.

Wat een lieve mensen werken daar. De receptioniste belde me om door te geven dat alles akkoord was en waar ik kon parkeren en hielpen me met mijn spullen naar mijn kamer brengen ondanks dat ik dat prima zelf kan.
Mijn kamer zit aan het einde van de gang, is hysterisch roze, super handig opgezet en schoon. Het raam kan open en er ligt een zakje winegums! Het bed is heerlijk en eigenlijk is alles top. Ik ga zo dus weer heerlijk slapen en morgen zelfs ontbijten hier beneden. Want ook dat zit er bij.

Het leven is mooi en ik voel me goed.