Dag 3: Rowardennan

Stijf, hoofdpijn. Op naar de douche, gordijn (lees: vergane glorie vodje met hoog en laag kijkgat ofwel scheuren) open: regen...
Aankleden, spullen inpakken en gaan. Op zoek naar ontbijt.

Boodschappen halen bij Morrisons; duurt altijd langer dan bedoeld. Snuffelen tussen de kruiden, de bakkerij afdeling en de versafdeling. We schepten alvast een saladebak vol couscous, falafel en andere goed bedoelde lunchdingen. Nog een kop koffie en thee om mee te nemen.
Ontbijt lijkt lunch te worden; time goes by...

We probeerden het bewoonde gebied van Halifax uit te komen; het is hier vies. Overal ligt afval en de huizen kunnen een opnkapbeurt gebruiken.
De hardloper in een knalroze hardloopshort, net niet matchende shirt en schoenen (vergeet zijn roze zonnebril niet), lijkt een depressie te ontlopen door de filerijders te verblijden met zijn versie van ‘no woman no cry’ terwijl hij langs de kant van de weg met zijn billen schudt.

Onderlangs door Yorkshire Dales. We vonden een lunchplek langs een slingerweg.

We pasten de route aan. Hij wilde even kilometers maken. Over iets betere wegen. Mijn route zou minder begaanbaar lijken. En dus reden we over nog smallere weggetjes door landschappen omringd met weilanden afgezet met stenen muurtjes uit het stenen tijdperk. Zonder mobiel bereik, met schaapjes. Die allemaal met hun billen in de regen stonden, of beschutting zochten achter een struikje. Schapen vinden regen dus ook vervelend. En koeien ook, bleek verderop. Ik denk dat het op droge dagen hele blije schapen en koeien zijn. Ze hebben hier alle ruimte. Het consumptievlees heeft hier een goed leven. Afgezien van alle regendagen dus.
Alleen daarna. Het transport. Da’s een dingetje. Over slingerende en hobbelige weggetjes. Da’s vast een stressfactortje. En dat is dan weer van invloed op de hormoonhuishouding en dus op de smaak van het stukje schaap of koe op je bord...

We reden door naar Kirkstone Pass. Daar zou het prachtig zijn. We hebben een plaatje van hoe het er uit ziet. Als het goed is. Ze hadden alles op dit plaatje kunnen zetten. We reden in een enorme regenwolk. We zagen dus... niets :)
We vervolgden onze route en reden er voorbij. Echt. We reden er voorbij. We draaiden om. Totale verwarring bij onze medeweggebruiker. Links rijden we hier. Dus gingen we aan de linker kant 20% terug omhoog. Gezien de regen snel een plaatje maken. Daar ging hij... een prachtige slide! En voor ik het wist stond hij weer rechtop en zat hij naast me. Druppend van de blubber. In slowmotion zou dit er vast prachtig uit hebben gezien. Maar de camera liep niet.
Leve keukenrol en vochtige doekjes!

18:00 uur naderde. We moeten nog ergens slapen. Een kamer vinden was een echte uitdaging. Richting Glasgow gaan kamers dik over de kop. 200+ tot ruim 500 euro per kamer per nacht. Bizar.
Na het nodige speurwerk boekten we een kamer. Op de gok. Geen idee of dat praktisch ook kon. Nee dus. Opnieuw zoeken. We vonden iets en boekten. Even voorbij Glasgow. Inchecken kon tot 22:00 uur. Uitdaging. We zouden ten vroegste om 22:17 uur daar zijn. De aankomsttijd liep rustig op. Een belletje naar het hotel gaf het antwoordapparaat. Ingesproken. Op mijn terugbelverzoek werd niet gereageerd. Voor de zekerheid ook maar even een mail verstuurd met een verlate inchecktijd. Opnieuw geen bevestiging. Het werd spannender.
De weg werd na Glasgow weer grilliger. Geen idee hoe je hier ooit 60mph kan rijden, maar het mag. Één ding wisten we zeker. Op de doodlopende weg naar het hotel kwamen we al 20-25 minuten geen tegenliggers tegen. De medewerkers moesten er dus nog zijn. De weg naar het hotel beloofde veel goeds voor morgen. Wat een prachtig gebied.
Om 22:14 uur kwamen we aan in Rowardennan. Er was inderdaad nog iemand. Fijn!
Ingecheckt, betaald en toen gebeurde het. Er waren geen kamers meer vrij op de begane grond. De manager werd er bij gehaald. Ze belde druk heen en weer. Nergens iets beschikbaar. We mochten een personeelsruimte gebruiken. Eerst even gaan kijken. De sleutels waren kwijt. Niemand wist waar ze waren. Nog meer stress.
De trap naar de kamers boven was lang en stijl met twee bochten en gevaarlijk. Het pand is 400 jaar oud. Dragen was echt geen optie.
Het laatste alternatief was een cottage. Ook niet toegankelijk maar met een paar treetjes in plaats van een hele trap naar boven en ook nog naar beneden.
Laten we dat dan maar doen.
Er moesten wel nog handdoeken naartoe en een schoonmaakkarretje verplaatst worden.
Dat duurde even en dus zakte ons lage energielevel tot leeg.

In Glasgow blijkt er een doedelzak kampioenschap en een zomerfeest te zijn. Dat verklaart de extreme prijzen. De gasten die even na ons binnen kwamen hadden ook geen andere kamer kunnen vinden.

Om 23:15 uur konden we het huisje in. Het was een houten skicottage voor 6 personen. Super schattig. Leuk ingericht en schoon. Het hout rook heerlijk. Met een grote wollen bank en een kachel. En een badkamer met een groot bad.
Timmy liet ons weten dat we morgen ook ontbijt op afroep konden krijgen als we dat wilden. Ook na 09:00 uur. We moesten vooral maar uitslapen. Da’s lief. En dat kunnen we ook wel gebruiken.
We zijn bekaf.

We zijn drie dagen onderweg, maar het voelt als langer. We zijn even helemaal uit ons ritme en onze eigen omgeving. Dat betekent wennen, ook aan elkaar en een nieuwe balans vinden. Voor zover je balans kan vinden in een auto en een omgeving met vrijwel geen stopplekken.
We zijn niet gewend aan zo weinig bewegen. Zelfs ik niet. 430km hebben er vandaag afgelegd. Grotendeels binnendoor, maar ook een stuk snelweg. Dat moest wel, want met een gemiddelde van 26km per uur komen we morgen niet aan op Skye.

Tijd om te slapen. Morgen sms’sen we Timmy voor onze ontbijtwensen.
En dan hebben we een week een vaste plek. Wat een fijn vooruitzicht.