Dag 5: Een echte zondag

Stilte. Ik hoor niks. Goed luisteren. Meer stilte. In de verte klinkt een klein vogeltje. Ik gok dat het klein is, want het tsjilpje klinkt hoog. Meer stilte. Niet eens de wind door de bomen. Ik heb nog geen bomen gezien, maar wel gehoord.
Vanochtend meldde het chagrijnige waakschaap zich al vroeg. Daarna was er niks meer. En toch lijkt mijn hoofd geluiden te verzinnen die er niet zijn. Er is niemand anders in het huisje. Zeker geen kinderen.

Het is licht buiten. Te zien aan de hoeveelheid licht lijkt het zonnig.
Plassen en tanden poetsen. Niet naar buiten gluren. Wachten tot we samen kunnen kijken.
De lucht verraadt een mooie dag door het badkamerraam. Is dit gluren? Meer dan dat zie ik niet. Het raam zit te hoog. Hier kon ik niks aan doen.
Terug naar bed. Even lui zijn. Nu kan het. Het is alweer zondag.

Gisteren hebben we vakkundig de tijdbom uit de slaapkamer verwijderd. Niemand weet precies wanneer hij afgaat of hoeveel schade hij kan aanrichten, maar hij staat nu in de badkamer.
Veel veiliger.

Opstaan. Eerst naar buiten kijken.
Vanuit het slaapkamerraam zien we een bramenstruik, een veld en bomen. De bomen waar de wind gisteren doorheen ging. Ergens verderop woont nog iemand. De bramen zijn nu al groot, maar het is nog geen bramentijd dus ze hangen er voorlopig nog.
Door naar de woonkamer. Rechts hebben we een vergelijkbaar uitzicht als vanuit de slaapkamer. Het raam zit aan dezelfde kant.
Het raam recht vooruit geeft uitzicht op de zee. Gaaf! De lucht is dreigend. Nergens is het weer meer veranderlijk dan in Schotland. Dat maakt wel dat je vaak tussen de buien door kan.

Douchen. Het is net of er waterige melk uit de kraan over mijn huid stroomt. Er zit zoveel zuurstof in het water dat het schuimt.
Hij zet theewater op. Kort daarna kondigt het borrelende water in de waterkoker aan dat het bijna gekookt is. En dan overstroomt de keuken. Een heuse tsunami. De waterkoker is bijna leeg. Het nisje waar de waterkoker staat, het aanrecht en de vloer zijn kletsnat. Er kunnen kunnen nog precies twee koppen gevuld worden. Toch nog mazzel.
Op de achtergrond draait een heus cd’tje een rustgevend muziekje.

Na het ontbijt gaan we dan toch maar naar buiten.
We willen ook iets zien. En we hebben voedsel nodig.

In Broadford vinden we een supermarkt. Die pakken we op de terugweg om verse spullen mee te nemen.
Een klein stukje verder staan mensen ontzettend toeristisch te zijn. Met fish & chips! Daar wordt het wel tijd voor. Omdraaien, parkeren in dat ene vrije plekje met uitzicht op zee en lekker mee toeristisch doen.
De bak was enorm. En aangezien ik een steppegras-certificaat heb, lukte dit me ook. Ik wel, hij niet.
Met een in vet gedrenkte mond en overvolle maag vervolgden we onze trip. Ik met buikpijn, hij niet.
Ik nam me natuurlijk direct daarna voor om vanaf nu weer gezond te gaan eten. Dit kan zo echt niet. Mijn lichaam lijkt zich sinds we hier zijn aan te passen aan het wegdek: hobbelig.
Ik wil en moet hoognodig sporten. Vanavond. Als we terug zijn in het huisje.

We hebben wat rondgereden om de omgeving te verkennen. Veel zee en veel groen. En schapen. En koeien. Nog steeds in harmonie met de natuur, en met de stalen dieren die herrie maken en ronddraaiende poten hebben. Drempels zijn hier overbodig. Het vee kam overal oversteken en dus is men altijd alert.
We reden een paadje op. In de verte zagen we een enorme koe staan. Het was een prachtige Schotse Hooglander. Precies op de goede plek. Direct langs de kant van de weg. Hij poseerde geduldig voor wat plaatjes. Even verderop stond een kudde koeien op het pad. Ons pad, hun pad. Alles is hier van iedereen. Maar dit werd hun pad.
Een van de twee grote stieren keek dreigend naar onze auto. Eigenlijk keek hij gewoon, maar gezien zijn formaat en omvang was hij een tikkie intimiderend. Sommige mensen en blijkbaar ook dieren, hebben dat. Die schrikken af.
En dus kozen we het hazenpad. Twee dames die met hun hond wandelenden, liepen er onbevreesd tussendoor.

Op de terugweg langs de Coop waar we op de heenweg langskwamen.
Boodschappen gehaald voor de komende twee dagen. Snel weer weg. De winkel was klein en druk. Niet bepaald een AH XL.

Vandaag hielden we het kort. We hebben genoeg in de auto gezeten. Na 116km waren we weer thuis. Tijd voor niks.
Om 19:00 uur at ik nog steeds fish & chips.
En dus aten we later die avond niet de geplande zelf gemaakte pasta, maar hielden we een high tea met de taartjes die Dorothee voor ons had klaargezet.
Sporten komt morgen. Maar dan echt.