Dag 6: Tokavaig

Er was wat toewijding voor nodig om te starten. Speaker leeg, YouTube is hier onmogelijk en mijn Spotify sportlijst was nog niet gedownload. Dat moest eerst. Daar ging ik. Fris en fit begon ik aan mijn dag. De stampende muziek past hier niet bepaald in de omgeving. Zeker niet als hij rustig probeert te badderen. Hij wilde mijn koptelefoon niet, dus ik stel me voor dat hij meedeinde in de badkuip. De badkamer grenst aan de slaapkamer
Een half uur later was het douchetijd voor mij. Sporten maakt alles beter. Ik kan de wereld weer aan.
Ondertussen zorgde hij voor het ontbijt.

Het ontbijt paste bij mijn modus. Ik hield het bij twee volkoren bollen. En een halve bak aardbeien. Die moesten vandaag op. Duidelijk. Mijn zesjarige zelf zou vol afgunst naar mijn nu knalrode vingers hebben gekeken. De aardbeienpulp zat aan elke vinger tot aan mijn handpalm. En ze waren lekker!!

We hadden geen plan voor vandaag. Behalve boodschappen halen. Of toch niet? We zaten wel lekker met het uitzicht op zee. Buien en zon volgden elkaar in rap tempo op.
Toch maar boodschappen. Anders moeten we morgen op crackers leven.
Nog geen drie minuten na vertrek maakte een tegenligger ruimte voor ons. Hij maakte best veel ruimte eigenlijk. Meer dan nodig. We reden er voorbij. Hij zag geen beweging in zijn binnenspiegel. Zou het? Toch maar even poolshoogte nemen. De man stond er nog en keek niet blij. De vrouw naast hem stond naast de auto.
Hij stapte uit om te gaan helpen. De man gaf achterlijk veel gas. Zijn wielen slipten weg. Hij stond vast in de Schotse Hooglanden. Er kwam heel veel rook uit zijn auto. En opeens kwam hij vooruit. Achter zijn auto trok de rookwolk op. Daar stond een man van een jaar of 60, witgrijze baard, naar lucht te happen tussen de struiken. De vrouw mopperde dat hij de auto beschadigd had. Oké veel succes samen.

Oh ja, boodschappen.
Eerst even een ander weggetje verkennen. Voor je het weet ben je hier twee uur verder met zo’n besluit. In de beschrijving van Dorothee stond iets over een streekwinkeltje in een nabij gelegen dorpje. Dat voldeed vast ook. We hadden alleen brood, thee en kauwgom nodig. Dat verkopen ze overal.
Bij aankomst zag ik gelijk dat hij even mocht gaan kijken. Zonder mij. Er was wel een oprijplaat. Ik wacht wel even.
Hij kwam een paar minuten later met lege handen terug. Hij was niet geslaagd. Het winkeltje had drie rekken en twee looppaden. Toen er een volle dame binnen kwam stond hij opgesloten in het gangpad.
Toch maar terug naar de gezellige winkel van gisteren. Daar was het nu iets rustiger. We vonden zomaar wat we nodig hadden. Ik kan er geen mooier verhaal van maken.

Thuis besloot hij telkens dat hij ‘zo’ even op de veranda naast het huisje wilde zitten. Maar steeds als hij zover was regende het. Les: als je iets wilt, doe het dan nu, want voor je het weet is het moment voorbij. Vooral in Schotland als het weer er bij betrokken is.
En zo belandde hij op een droog moment alsnog op de veranda. Ik zat naast hem. Aan de andere kant van het glas. Het geluksgevoel duurde tien prachtige minuten. Toen werd hij opgevreten door de beestjes.
Dan toch maar samen vanuit binnen naar de zee kijken.
De lucht was prachtig vandaag. Veel wolken. Af en toe een bui, maar hoofdzakelijk droog.

Terwijl ik de keurige huisvrouw uithing (pasta maakte) hoorde ik een euforische kreet achter me.
Hij keek door de verrekijker naar de zee en had iets gespot. Het bleek een zeehond. En één of andere vreemde vogel. Zouden die hier echt zwemmen? Google verraadde van wel. Waarom eigenlijk niet? Wij hebben ze ook.

Daarna was het tijd voor hem om zijn de houtkachel aan te steken. Dat ging in één keer goed. Vandaag was het voorproefje voor volgende keer. Dan mag hij het ook zelf opbouwen.
Deze opstelling was nog keurig klaargezet door Dorothee. Of zou Andy dit gedaan hebben?
De rest van de avond hangen we nog wat. Muziekje op de achtergrond. Het is helemaal oké zo.