Dag 7: rondje Skye

Vroeg op. Douchen, ontbijten en gaan.
Kort na vertrek hadden we een serieus obstakel. Tien heuse dames van naar schatting 500-750 kilo per stuk. Onverstoorbaar. Midden op de weg. De enige weg naar de bewoonde wereld. Dit zou wel eens lang kunnen duren.
Aan de andere kant kwam al snel onze redder. Een mede Quasqai. De stoere tweelingbroer die iedereen hoopt te hebben. Zo een die je laat zien hoe je ‘situaties’ oplost. Dat deed hij. Hij ging onverschrokken vooruit. De dames verroerde geen vin. Onze grote broer kwam dreigend op hen af. De eerst dame ging twijfelend opzij.
Een andere dame was iets stoerder. Ze bleef staan. Onze broer deelde een waarschuwend tikje. We keken met gemende gevoelens toe. Met enorme tegenzin ging ze precies genoeg opzij.
Onze broer had ruimte gemaakt. Daar maakten we dan toch maar dankbaar gebruik van.

We gingen dus vandaag toeristisch doen.
En toeristisch deden we. Samen met heeeeeel veel anderen. Met tegenzin van hem. Hij wil wel de toeristische Instagram foto’s maar niet bij de toeristen horen. En ik hoor er niet bij. Ik blijf meestal veilig in de auto. Om vooral maar niet besmet te worden met het toeristenvirus. Onder het mom dat ik er niet bij kan. Dat het niet rolstoeltoegankelijk is. Hij trapt er nog steeds in. Net als de rest van de wereld.

Er waren vooral Chinezen. Ze kwamen uit een toeristenbusje. Knap genoeg waren de enige twee blondines uit het busje er als eerste uit en als verste weg. De Chinezen bleven bij elkaar.
Ze omsingelden ons. Heel bedreigend. Ze waren overal. Rondom de auto. Het leek heel onschuldig; zogezegd om een foto te maken. Ze hebben allemaal dezelfde foto.

In Portree stopten we voor lunchboodschappen. Het stadje is groter, de winkel aanzienlijk kleiner dan bij ons in het dorp. En drukker.
Bij een Medical Point zag ik mijn kans om naar het toilet te gaan. Het zag er dicht uit. En ze voerden een ontmoedigingsbeleid. Meerdere zelfs.
Ze wilden niet dat je er naar de wc ging. Op elke deur hing een A4’tje dat er verderop publieke toiletten waren. Ik ging er desondanks naar binnen. Ik liet me niet wegjagen.
Het was een oud, bruin en sfeerloos geheel. Alles was donkerbruin gelakt hout. De lampen gaven het warmst denkbare licht en er was geen direct daglicht op de werkplek van de twee dames achter de receptie.
Vriendelijk lachend zei ik dat ik de briefjes op de deur had gezien, maar dat ik me afvroeg of er enige kans was... ik hoefde mijn zin niet af te maken. Ze wees me halverwege mijn vraag het toilet. Da’s heel fijn. Het toilet was even sfeervol als de rest van het pandje.
Bovendien leek het er op dat ze vooral niet willen dat ‘mijn soort’ zich voortplant. Er stonden drie bakken met condooms. Ik grabbelde een neutrale, nog één zonder specifieke tekst, een met blueberry smaak en geur en een met ribbels. Voor extra plezier of zoiets. Je weet maar nooit.

We stopten op plekken waar we mochten stoppen. Dat was het allemaal net niet. Niet voor het beeldmateriaal tenminste. Zo gaat dat meestal. We willen dat wat onbereikbaar is. We zijn altijd op zoek naar meer.
In ons geval naar minder. Minder toeristen vooral.

Ergens bij een stop: ik maakte een timelapse. Dus heel lang heel stil zitten voor een heel kort en versneld stukje film.
Daar waren ze... Midges.
Ik: Steken die dingen?
Hij: Volgens mij niet.
Ik: Waarom heb je er dan dat anti-muggenspul voor nodig?
Hij: Omdat ze wel vervelend zijn en omdat je ze uit de buurt wil houden.
Ik: Weet je het zeker?
Ik voelde er één prikken op mijn arm. Ik voelde hoe hij zijn prikding in mijn arm boorde. Genadeloos. En daarna ging hij eindeloos door met wat hij deed. Hij bleef maar drinken. Ik voelde me slap worden. Hij nam zichtbaar toe in omvang. Eigenlijk niet. Dat kan alleen je een killer-midge bent en die bestaan niet. Nog niet. Misschien heb ik zojuist het begin van het script geschreven.
Een andere zat naast mijn oog. Er waren er nog tientallen. Ze waren overal. Een soort invasie. En dat was wel echt. Niet verzonnen.
Ik gaf het op. Ze hadden gewonnen. Alles jeukte. Ik staakte mijn film actie en verjoeg ze wild.

Google vertelde me dat het steekvliegjes zijn. STEEKvliegjes. Dat klinkt als steken. Hun spanwijdte is wel 2mm. Dat maakt ze ook zo vervelend. Ze zijn super snel, super klein en met heel veel. Je kan ze onmogelijk allemaal tegelijk bestrijden. Één of meer van hen grijpt je gewoon als jij net met een andere vecht.
Ik zou het minimugjes noemen. Wat is eigenlijk het verschil tussen een mini steekvliegje en een mug? Even verder zoeken zei dat het gewoon mugjes zijn. Muggen en ik zijn geen vrienden.

Oké, door naar Rigg Viewpoint en daarna naar De Fairy Glen.
We reden de drukste toeristische route ooit op een eenbaansweg. Het gekke is dat iedereen hier vrijwillig is, maar niemand lacht. Behalve wij. We vermaakten ons er wel mee.
Onderweg kwamen we weer twee liftsters tegen. Ze moesten naar het uitkijkpunt verderop. We hadden dit keer ruimte, dus ze mochten mee. Ze kwamen uit Frankrijk en België. Eigenlijk allebei uit Frankrijk, want de tweede was net verhuisd naar het Waalse deel van België.
Ze hadden een enorme sterke lichaamsgeur. Zo’n broeikaseffect onder de niet ademende regenjassen. Iets meer deo vanochtend had wellicht iets kunnen helpen.
Het kleine stukje naar het uitkijkpunt duurde zo aanzienlijk langer dan het stuk met onze vorige liftster.

Tijd om naar ons tijdelijke huis terug te gaan. Maar wel graag via Dunvegan Castle vroeg ik. We kwamen er aan om 18:00 uur. Het was een half uur daarvoor dicht gegaan.
Uiteraard. Daar kun je geen 24 uur per dag zomaar aankloppen.
Dan nog maar een plasstop. Ik zag een toiletreiniger hangen. Dus vouwde ik mijn toiletpapiertje zoals op kantoor en hield het onder de opening. Ik zwaaide een keer langs de sensor en toen kwam er heel veel vocht uit de opening. Het stopte ook niet. En het was warm. Blijkbaar hoorde die opening boven het fonteintje. Nog een keer zwaaien langs de sensor en het stromen stopte. Inmiddels was de vloer kletsnat. Gelukkig was het buiten. Wie verzint dit...? Grapje van een verveelde Schot?

We gingen door. Hij had nog een ander kasteel gezien en we hadden nog ingrediënten nodig voor ons avondmaal. Er was een winkel vlak bij. Er kwamen mensen met armen en tassen vol spullen naar buiten. Dat moest dus wel in orde zijn. Het bleek opnieuw een inimini winkeltje met een afwasteil of negen als groentenafdeling. Hier zouden ze vast geen taugé verkopen. Wel champignons. Met de rest wat thuis nog lag moesten we wel iets kunnen maken.
Door naar het kasteel. Vraagtekens. Google liet geen kasteel zien. Terug naar het bord waar hij het op had zien staan. Het kasteel bleek een camping. Sla die maar over.

We hadden een mooie route terug. De zon zakte langzaam. Vlak voor zonsondergang kwamen we thuis. 271km verder. Ik maakte een timelapse van de route naar ons huis. Mijn arm- en schouderspieren zijn behoorlijk wat gewend. Vandaag heb ik toch weer iets geleerd: ook mijn spieren kunnen in 38 minuten behoorlijk verzuren. Al die tijd met gestrekte armen vrijwel tegen de voorruit aan hangen is best een lange zit. Alles voor het resultaat. 2 minuut 45 is nou eenmaal beter te doen om terug te kijken.

Thuis vonden we nog een flinke portie pasta van gisteren. Met nog wat extra gekookte penne er bij was het genoeg voor ons allebei. We aten ons bord leeg in de hangstoelen. Met uitzicht op zee. De zon ging verder onder. Buiten werd het donker. Binnen ook, terwijl hij mij kroepoek voert en ik dit verhaal lig te tikken...