Kneuterigheid
Door: Mir
Blijf op de hoogte en volg Mir
15 Mei 2018 | België, Oostduinkerke-Bad
Hoera! De ochtend begon met geboortenieuws. Mijn nichtje is vannacht bevallen van een jongetje. Hoe leuk is dat?
Het is extra mooi nieuws, want vandaag is het ook vijf jaar geleden dat mijn vader overleed. Ik besloot een taartje te scoren. Volgens mijn pa heb je namelijk geen reden nodig voor taart, dus dat was mijn reden vandaag.
Hij is dus de oorzaak dat ik taart en koekjes onweerstaanbaar vind. En chocola...
Na mijn ontbijt (dit keer de pastasalade met kip die nog over was van gisteren; inschatten hoeveel eten ik nodig heb blijft een aandachtspunt: ook meegekregen van mijn vader én mijn oma) ging ik naar de winkel voor de overige dagelijkse boodschappen.
Ik was van plan om naar de bakker te gaan voor een lekker taartje tot ik in de Delhaize aan de babbel raakte met een mevrouw die al geruime tijd gepensioneerd was en die alwéér te laat was voor de koffiekoeken met rozijnen. En nee, ze wilde niet naar de bakker, omdat de bakker niet meer te betalen was. En volgens haar was het toch allemaal hetzelfde.
Het was me wel al opgevallen dat gebak hier relatief prijzig is, maar mijn oog viel op een doosje met twee frangipanes. Jeugdsentiment! Die at ik als kind altijd bij mijn pa. Ik twijfelde: naar de bakker voor één frangipane met het risico dat ik met veel meer weg zou gaan dan dat, of toch dit doosje? Ik speelde op safe en koos voor dit doosje. En voor een volkoren abdijbrood (we gingen altijd naar de abdij in Maredsous en ook al lag die smeerkaas er ook, koos ik toch voor een doosje La vache qui rit), chocopasta en paté. Geheel in stijl volgens mijn jeugdherinneringen.
Een vreemde, beetje onguur franssprekende man van begin 30 wilde heel graag zeggen dat hij het zo moedig van me vond hoe ik me verplaatste. Moedig? Waarom? Nou, gewoon, omdat het me zo makkelijk af ging en ik het zo gewoon deed lijken. Het ís voor mij ook heel gewoon meneer, maar toch bedankt.
Ik ging naar de markt; later dan ik me had voorgenomen omdat het weer er vergelijkbaar uitzag als gisteren, weliswaar met minder wind.
Er was een kraam of 12 voor een gemiddeld ander publiek. Dat dacht de fruitkraam op de meest strategische plek ook, want de eigenaar begon spontaan een babbel.
De markt liet ik voor wat het was. Ik dook de duinen weer in. De andere kant op. De kant die aanzienlijk minder begaanbaar is. Ik koos een paar keer eieren voor mijn geld en ging de woonwijk door. Hollywood zou jaloers zijn op sommige villa’s.
Eenmaal terug besloot ik mijn vertrouwde schelpjesplek van de eerste dagen op te zoeken.
Vandaag lijkt het nationale schoolreisdag, want overal waar ik keek waren groepen kids met docenten actief aan het doen.
De kleuters kwamen na een wandeling over het strand al slenterend met hun bemodderde rubberen laarzen of gympen, hun laatste adem uitblazend de duin opgeklommen. Tot ze de kar en wagen zagen waarin ze mee mochten. Dat gaf spontaan weer energie. Heerlijk. Ondertussen keek ik geamuseerd toe terwijl ik me afvroeg hoe al die kids én docenten in de kar gingen passen; er werd gestapeld tot in het gangpad. Als het niet past, maken ze het passend.
Op ‘mijn’ stukje strand kregen een paar jongelui surfles. De iets te mollige dame tussen de fitte jonge knullen was al bij voorbaat door mij als ‘minder talentvol’ gekwalificeerd. Niet door haar bouw, maar doordat ze steeds na elke droge oefening het zand van haar wetsuit probeerde te kloppen. Hilarisch genoeg gingen de jongens dit na een tijdje ook doen.
Al met al was mijn conclusie juist. Eenmaal in het water bleek ze weinig surftalent te hebben.
Verderop deden kids in een bootje een poging om tegen de golven in te roeien. Met weinig succes. De surfers moesten zelfs naar de kant, omdat de roeiers de controle over het bootje volledig kwijt waren.
Al met al, vermakelijk. Een tikkeltje verkleumd ging ik verder.
Tussen de duinen was het heerlijk; uit de wind en het zand was warm.
Ik vervolgde mijn hopeloze schelpjesjacht. Het kind in mij is volledig los. Het zijn natuurlijk maar gewone schelpjes. Er is niks bijzonders aan. Maar voor mij zijn ze bijzonder. Voorbijgangers maakten spontaan praatjes door mijn verzameldrift en eentje vroeg zelfs of ik schatten aan het verzamelen was.
Ik overwoog nog even om een naastgelegen dorp of stad op te zoeken, maar gezien het huidige weer (Amsterdam 25 graden en volle zon, hier 13 graden dik bewolkt en mistig) besloot ik dat het na mijn blarenfestival best slim zou zijn om mezelf niet helemaal tot het uiterste te drijven.
Dus nestelde in me op de boulevard op een beschut plekje met mijn boek. Prima zo..
Het was half vijf toen de zon doorkwam. Heerlijk!
Na een half uurtje zon besloot ik te gaan eten en terug de duinen in te duiken voor de avondzon.
Ik vond een hoefijzer; het stak met een deeltje net boven het zand uit; en tikkeltje verroest. Desondanks was ik van plan het mee te nemen, dus ik legde het bij mijn stoel.
Ik bestelde me op een bankje om te gaan lezen, maar besloot me languit op het bankje neer te leggen. Sjaal af en leren jack uit, benen over de rugleuning zoals mijn moeder vroeger op de bank altijd deed en ogen dicht.
Het was super stil. Het enige geluid was de zee achter de duinen en de meesjes in de struik naast me. In dat dikke uur dat ik er lag is er vijf keer iemand langs gelopen. Net teveel om in slaap te vallen, maar genoeg om heel erg zen van te worden.
Toen het tegen half acht begon af te koelen ging ik op zoek naar een bak voor mijn afvalzakje. Het hoefijzer liet ik toch achter. Ik heb het ingegraven onder het bankje. Voor de volgende schatzoeker.
Ik meende dat mijn afvalzakje niet in de publieke bak langs het strand paste, want de opening was echt mini.
Een mevrouw die daar woonde wist me te vertellen waar de grote bakken stonden. Er moesten officiële zaken in, maar voor een keer kon het geen kwaad. Ze liep wel met me mee; stevig de pas er in... Ze verklapte dat ze elke dag een uur ging wandelen. In dit tempo ongeveer. Ter compensatie voor het roken grapte ze er bij.
Ik durfde mijn zakje er niet in te gooien. De tekst dreigde met 250 euro boete. En op mijn zakje stond de opdruk en de gegevens van mijn bakker thuis. Zul je net zien. Ik kan echt een bange miep zijn.
Achteraf gezien kreeg ik dat zakje met wat proppen door de mini opening van de bakken langs het strand. Probleem solved.
Terug in het appartement begon het opeens te knagen. Over drie dagen moest ik naar Frankrijk voor een nacht, maar het hotel had niet bevestigd dat ik een rolstoel geschikte kamer zou krijgen.
Ik besloot Booking.com te checken, terwijl ik mijn tegenvallende frangipane opat.
Er waren meerdere opties in de buurt. Voor 16-20 euro extra. Met voorzieningen. Ik besloot die in Frankrijk te cancellen nadat ik geboekt had in Oostende. Goede deal. Ik vermoed dat er mensen geannuleerd hebben vanwege de lagere temperaturen. Alsof alleen 26 graden met zon reden is voor het strand.
Ik kon in ieder geval met een gerust gevoel gaan slapen. Ik hoef niet naar Frankrijk...
-
16 Mei 2018 - 19:04
Lilian:
Ha Miran, wat leuk om te lezen. ( helemaal zoals ik je ken).
Lekker ontspannen genieten van kijken naar wat er om je heen gebeurd en herrinneringen ophalen.
Heel veel plezier nog.
Groetjes Lil
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley