Terugreis

En toen werd ik opeens wakker in mijn eigen bed.
Een gekke overgang. Vannacht kwamen we om 02.00 uur aan in Helmond. Ik had besloten door te rijden naar huis, aangezien we vandaag gewoon moesten werken en ik geen laptop bij me had om in Helmond te starten.
Ik voelde me wonderbaarlijk genoeg nog redelijk fit toen ik vertrok, al kan ik me van de laatste 37 minuten weinig goeds meer herinneren. But, I made it home. Uiteindelijk lag ik er pas om 05:30 uur in en ging om 07:45 mijn wekker.

Na het avontuur met de wantsen en mijn slappe lach van gisteren avond (Marco was zodanig moe dat hij ondertussen gewoon in slaap viel en vervolgens ook weer wakker werd van mijn gegiechel!) stonden we rond 08:00 uur op. Eerst even rustig douchen, spullen inpakken en oh ja ontbijt! Daar was iets mee. Marco ging informeren of dat nog kon. En jawel, we kregen ontbijt op de slaapkamer. Geheel naar keuze samen te stellen. En omdat ik al de hele trip miepte over crêpes, had Marco gezorgd dat we ook crêpes kregen bij het ontbijt. Feestje!

Uiteindelijk vertrokken we pas om 11:00 uur uit Lauzerte. We stelden ons in op een lange rit. Daar gingen we weer… Bepakt en bezakt door het Franse landschap. Dit keer werden er ook eindeloze, gemaaide graanvelden toegevoegd aan het te doorkruisen landschap.
Hoe meer we richting het noorden reden, hoe meer de herfst zichtbaar was; mooi!
Wonderbaarlijk genoeg konden we best goed doorrijden. We hadden nauwelijks vertraging. Waarschijnlijk wel een bon, want sinds juli van dit jaar is de snelheid buiten de bebouwde kom van 90 naar 80 gegaan. Daar kwamen we achter nadat we geflitst werden met ongeveer 90.

Al met al is de terugreis dus best vlot verlopen; het is best een eind en ondanks dat we dat wisten, deden we er toch iets langer over dan we dachten. Muziekje aan, een cabaret voorstelling van Youp van het Hek luisteren, tussendoor wat babbelen, soms ook even stil zijn en van de omgeving genieten en een korte eet- en sanitaire stop op z’n tijd... Het leven was goed.
Het laatste stuk werd zwaarder toen het al een tijdje donker was en we in België in de mist terecht kwamen.

Het abrupte einde voelde een beetje gek na deze intensieve dagen. Niet over nadenken. In de auto en gaan...

Terugkijkend kan ik zeggen dat ik best een beetje spannend vond om zo snel al samen zo’n lange trip te maken met de auto. Ik ben dol op autorijden, maar je bent toch behoorlijk op elkaar aangewezen op zo’n stuk. Het is een behoorlijke tijd samen in zo’n kleine ruimte.
We hebben dan ook echt even moeten acclimatiseren en onze weg moeten vinden. Ik denk dat we daar al aardig in geslaagd zijn. Het feit dat ik niet vanzelfsprekend overal kan komen is nog even wennen.

Ik heb me enorm verbaasd en verwonderd over de afstanden die Marco heeft gefietst. En onder welke omstandigheden! De hoogteverschillen volgen elkaar heel snel op. Klimmen en afzakken over grote lengtes. Super knap. Om nog maar te zwijgen over alle lopers van deze route over onverharde paden. Dagenlang niets anders dan jezelf als je alleen loopt. Respect. Ik begrijp nu wel meer de magie en de impact die het op mensen heeft. Heel tof dat ik daaraan heb mogen snuffelen in deze ruim 2.600 kilometer.

Het laatste deel van de trip kan wat mij betreft gepland worden, al gaat het weer nu wel snel omslaan.