Nieuwpoort

Vandaag had ik geen haast en geen plan. Ik kwam wat traag op gang.
Toen ik een mail van Booking zag langskomen met aanbiedingen zag ik een foto van Nieuwpoort die me aansprak. Op de kaart zag ik dat het in een inham lag. Daar ging ik naartoe.
Ik besloot de eerste de beste invalidenplek te pakken aan het eind van de inham op de kaart. Dan had ik de hele lengte om af te gaan en alles in 1x gezien. Vandaag ging ik minder kilometers maken. Achteraf bleek dat de auto alweer 4,5km bij de pier vandaan was. Lopend vanaf het appartement was 4,9km; over asfalt in plaats van dam-steentjes en houten vlonders hahaha.
Hoe dan ook, nu had ik de exclusieve geur van zee en vis. Op sommige plekken vond ik het als visliefhebber zelfs vervelend ruiken. Dat zat in het totaalpakket.

Ik heb nog even geflaneerd in de koninklijke jachthaven. Heerlijk dat geluid van het tikken van de touwen tegen de masten; het is een concert op zich. Opeens stond ik op een scheepswerf, waar ik weinig te zoeken leek te hebben. Ik overwoog nog om een boot te stelen, maar dat had mogelijk iets teveel opgevallen; zo’n boot met een touw achter mijn rolstoel over die steentjes. Ik had mijn zinnen gezet op de immense catamaran. Mijn risicocalculatie zei ‘negatief’.
Ik ging verder en het werd langzaamaan wat drukker met mensen dus dat gaf hoop.
Langs een soort Frans maritiem winkelcentrumpje, nog langer over die lange weg naar onbekend waarheen.

Aan het einde van de tocht werd ik beloond met een lange pier. Zo’n houten, met flessendoppen op de nagels.
Hoe verder op de pier hoe harder het waaide en hoe beter hoorbaar en voelbaar de zee werd.
Het was ijskoud, maar ik ben er een tijdje blijven staan. Het was er verder op twee vissers na vrijwel uitgestorven. Wat een kracht en een geweld zit er achter dat water. Het blijft mooi om die energie te voelen.

De weergoden waren me goed gezind. De terugweg was helling af en wind mee.

Ondertussen was er iets geks met mijn telefoon aan de hand want ik zag mijn batterij elke 4-5 seconden een procent afnemen. Rebooten werkte niet, uit en aan zetten ook niet. Hij stond al op vliegtuigmodus. Hielp ook niet. WiFi stond uit, zonder effect. Alleen Bluetooth stond aan, maar zelfs met die uit gebeurde er niks.
Ik besloot alles uit te zetten en hem aan de powerbank te hangen. Leve technologie en ik ging toch dezelfde weg terug, dus ik kwam er wel. Dacht ik, want ik werd afgeleid door de zelf bedachte shortcut. Ik had alleen de naam aan het einde van de straat onthouden vlak voor ik de hoek om ging naar de zogenaamde boulevard; dat was de Ieperstraat. Ik stond nog een heel stuk verder, maar hoeveel blokken waren dat geweest? En waar was ik dan de hoek om gegaan? Toch weer de telefoon aan, een keer naar links, een keer naar rechts, door ouderwetse straatjes (heerlijk dat dat allemaal behouden is), de ene straat in en weer terug want er waren werkzaamheden en ik kon er niet door, weer een andere kant op... uiteindelijk vond ik de auto terug en kon ik naar het appartement.

Daar heb ik eerst mijn spullen ingepakt.
Morgen moet ik om 10.00 uur hier weg zijn. Veel te vroeg, dus alles wat nu kan, scheelt morgen. Ik heb bij vertrek drie tassen in plaats van twee: één met spullen die ik nog nodig kan hebben, één met was en één met alles wat ik niet meer nodig had: die ging alvast in de auto. Ik vergat alleen dat daar mijn vaatwastabletten in zaten, dus dat werd een op-en-neertje naar de kofferbak.
Eten, vaatwasser aan en verder inpakken. Wie mij een beetje kent weet dat ik daar best wat werk aan kan hebben. Ik ben nogal een treuzel en met die dingen een tikkeltje inefficiënt. Ik kan maar ergens druk mee zijn.

Het is me inmiddels wel opgevallen dat aan zee wonen onderhoud vraagt. Veel onderhoud. Er zijn weinig plekken waar ik zoveel mensen de ramen zie lappen. In het appartement ligt na een week overal zand. Het vraagt dus ramen lappen en schoonmaken maar ook onderhoud aan nagels, haren en huid. Alles heeft extra onderhoud nodig, want het droogt enorm uit van al dat zout en die wind. Nu snap ik al die korte koppies wel; al hoort dat ook bij de leeftijd geloof ik.

Ik snap nu ook de ellendige stoepjes overal voor de winkels en huizen; al dat zand waait anders te makkelijk naar binnen.
Het is wel heel mooi om te zien hoe het zand zich een weg baant, over het strand en door de straten, waar het ergens tot stilstand komt, tot het weer wordt opgepikt door de wind. Het zand is een soort visualisering van de wind en alle nuances die er in zitten; het kan als een pluk beginnen en dan volledig uitwaaien in langere of kortere banen, of uitkomen in een draaikolk. Het klinkt misschien wat vaag, maar het is elke keer weer een feestje om naar te kijken; tot het moment dat het in mijn gezicht belandt *grin*.

‘s Avonds kwam ik in de duinen een man met zijn hond Lola tegen die verre familie had kunnen zijn. Hij ging op jacht met zijn hond en was ook nog imker. De hond had onlangs drie kilo suikerpasta gekaapt die eigenlijk voor de bijen bedoeld was. En hij zich maar afvragen waar hij het spul gebleven was. Tot hij een paar dagen later zag dat het beest een bot opgroef in de tuin en daar ook een halve kilo suikerpasta begraven lag. De overige pasta had Lola blijkbaar al opgegeten. Dat verklaarde ook waarom ze geen brokken at.
Ik heb niet gevraagd naar zijn nummer voor een paar potten honing. Het is nog te vroeg in het seizoen en het zou kunnen overkomen als een slechte versierpoging hahaha.

Toen ik besloten had dat het wel klaar was met mijn schelpenzoektocht vond ik zonder er naar te zoeken nog een heel mooi schelpje. Het kopstuk van mijn vakantie. De mooiste dingen komen als je er niet naar op zoek bent...

Aan het eind van de dag had ik er blijkbaar toch 24,5km op zitten. Ik begin het wel te voelen in mijn lijf. Tijd voor wat minder activiteit.

In het appartement had ik een trappenhuis mysterie, maar dat is opgelost. Elke keer staat de deur van het trappenhuis op deze verdieping op een kier terwijl de buurvrouw en ik echt met de lift gaan. De lift gaat tot vijf, dus ik nam automatisch aan dat er vijf verdiepingen waren, maar blijkbaar is er nog een zesde verdieping. Dat zag ik toen ik op het bellenbord keek. Degene die daar woont neemt dus de trap naar de laatste verdieping. Dat verklaart ook waarom ik regelmatig de lift hoor terwijl de buurvrouw nergens te bekennen is.