Vlaams parkeerbeleid

Vandaag ben ik vertrokken naar Oostduinkerke. Of all places! Ik had geen doel of plan. Zelfs niet wat ik wilde gaan bekijken. Ik wilde gewoon weg, het moest niet te ver zijn, met de auto te rijden in een paar uur, aan de kust zijn en betaalbaar blijven. Oh, en ik wilde mezelf dit keer makkelijk verstaanbaar kunnen maken. Tadaaaaa... Dan ga je dus naar Oostduinkerke.

Hooguit 10 minuten later dan ik van plan was om te vertrekken zat ik in de auto. Ik kon zowaar alles in één keer mee naar de auto nemen. Een koffertje met kleding, een weekendtas met bedden- en linnengoed, een rugtas voor onderweg en mijn eigen handtas.
Het voorwerk was gisteren al gedaan: ik had al getankt en Richard had mijn autobanden opgepompt (wat hard nodig was, want er moest her en der een halve bar bij).

De rit hierheen ging prima. Het was voor het eerst dat ik drie uur lang, het grootste gedeelte van de rit op de cruise control kon rijden: 120 structureel.
Heel krom dat zo’n rit dan veel langer lijkt te duren. Ik heb wel vaker drie gereden, maar dan was het veelal omdat het zo druk was op de weg. Of omdat ik veel binnendoor moest. Maar dit was allemaal snelweg.

Het begon al snel te regenen. Zo’n anderhalve week terug heeft één of ander insect met wiskundige precisie het midden van mijn voorruit uitgekozen om zichzelf een laatste rustplaats te geven. De wasstraat kreeg de vlek die hij achterliet er niet af en gezien de perfecte positionering kan ik er niet bij om hem weg te poetsen. Zelfs na anderhalf uur ruitenwissen is de plek nog geen millimeter geslonken.
De camper heeft de caravan trouwens verstoten van zijn troon. De camper is hip, de caravan is uit. Mocht je overwegen om een caravan te kopen, doe het nu… De prijzen moeten laag zijn, want iedereen wil altijd hipper dan de buurman zijn en dus moet de caravan er bij menig hipster uit.

Aangekomen in Oostduinkerke was het droog. Ik vond een parkeerplekje vrijwel vlak voor de deur. Daar mocht ik twee uur lang parkeren met parkeerschijf en invalide parkeerkaart, maar daarna...?
De hoofdingang van het appartement zit goed verstopt in de galerij van een meubelwinkel. Gelukkig herkende ik het van Google Maps. Toen ik de voordeur open deed kwam ik een minuscuul halletje. In de brievenbus moest een rood lint zitten met een sleutel van het appartement. Ik probeerde de sleutel los te maken, maar die zat extreem goed vast aan de ring. Dat losmaken kon niet de bedoeling zijn. En inderdaad. Met die sleutel aan het lint kon ik de brievenbus open maken. Omdat de brievenbus nogal hoog zat werd het een heel gevecht om de huissleutel in de brievenbus te vinden, want er zat ook nog een beugelslot in waar die sleutel aan dat lint aan zat en iets met een stalen draad. Al met al: sleutel gevonden en bemachtigd, nadat ik het halletje al twee keer had verlaten omdat er andere mensen door wilden. Achter een loeizware deur zat een smal donker gangetje, met een even minuscuul halletje voor de lift. Hier was de architect zuinig omgesprongen met ruimte. De lift was net zo klein, maar het paste. Ik drukte op 5 en daar ging ik... Op de vijfde verdieping ging de deur open. Het halletje boven was dito... klein. En in die kleine ruimte stond bij de voordeur van de overbuurvrouw een rollator met een paar ouderwetse leren herenslippers: en een plastic tas met iets er in. De buurvrouw is een oude snoepkont. Of misschien was het gewoon haar broer... Maar dat eerste klinkt leuker.
Haar bezoek ging tegen 23.00 uur weg. As hij een enkelband draagt dan was hij nu te laat thuis. Of hij woont in hetzelfde blok, dan kon hij het nog op tijd redden.

De ruimte die bespaard was in de algemene ruimten bleek in de appartementen te zitten. Het appartement is ruim en verzorgd. Alle ruimten zijn prima toegankelijk. Zo’n verademing. Want daar had ik me een iniminibeetje zorgen om gemaakt. Wat als ik niet naar het toilet kon, of toch niet de de badkamer in kon...? Maar dat was voorbij. Dat kon prima.

Opgelucht haalde ik de auto leeg. Hier wel in twee keer, want hier liggen tramrails en drempels. Daarna heb ik hem verzet, want ik wilde geen bon op mijn eerste dag. Daarna liever ook niet, maar dit zou oerstom zijn, want ik wist hoe het zat. In deze omstandigheden tenminste, want het parkeerbeleid voor rolstoelen is niet heel helder. Althans, dat is heel helder, maar niet in de rode zone.
Ik besloot hem op een invalidenplek te zetten, met parkeerschijf en vroeg verschillende mensen uit het dorp of ze wisten of de parkeerlimiet ook geldt voor invalidenplekken. Niemand wist het, terwijl ik het een stuk of zes mensen heb gevraagd. Onderweg keek ik in elke auto op de invalidenparkeerplek. Niemand had een parkeerschijf naast die blauwe kaart liggen. Zelfs de oude man die hier vandaan kwam en op een dergelijke plek ging staan wist het niet.
Dan is het parkeerbeleid echt heel duidelijk...

Hoe dan ook... de spullen stonden boven, mijn auto was voor de komende twee uur weer veilig, dus ik kon naar het dorp. Hop de touristische dienst (VVV) in. Een enthousiaste dame van in de 50, blonde opgestoken haren, keurige make-up, slank van postuur, begreep mijn vraag blijkbaar niet goed, want ze bleef herhalen dat ik overal onbeperkt mocht staan, behalve in de rode zone. Dat ik dacht dat er geen limiet aan de parkeerduur op de invalidenplekken zat en dat niemand een parkeerschijf er voor had op die plekken kwam volgens haar omdat die mensen dat niet wisten.
Ik gaf het op en informeerde naar wat er te doen was in de omgeving. Ze gaf me teveel informatie, met nog meer details en door de wirwar van lijnen en kruisjes, punten, etc. was de heldere plattegrond niet meer zo helder.
Desondanks heb ik toch wat info opgehaald.
Omdat het zo lang duurde bij mij hielp ze, in overleg met mij, de andere klanten tussendoor. Een oudere Frans sprekende man wilde een boek kopen. Ik kon het gesprek zowaar volgen! Ik wisselde ondertussen twee zinnen uit met een wat verlegen Belg met goede kop en hele blauwe ogen die daar met zijn (door mij vermeende) zoontje kwam om info te verzamelen over het paardenvissen. Ik kreeg het nogal warm binnen dus deed blijkbaar iets te duidelijk mijn sjaal af en jas los. Buiten was het inderdaad een stuk frisser dan binnen wist de Belg. Daar waren we het over eens. Maar, antwoordde ik... morgen zou dat goed komen en werd het buiten net als nu hier binnen, want dan zou het 26 graden worden. Hij keek me ongelovig aan en moest lachen.
Ik vervolgde de overvloed aan info met de dame van de winkel.

Ondertussen was het parkeerbeleid me nog steeds niet helder, dus ik parkeerde een heel eind verderop in de groene zone en ging terug naar het appartement, pakte mijn tassen uit, installeerde mijn spullen in de badkamer en maakte het bed op.
Ondertussen sneuvelde de eerste reep Tony’s al voor mijn vakantie goed en wel was begonnen. De Amandel zeezout beet het spits af. Lekker!
Zes repen voor zes dagen Oostduinkerke. Richard wil me vet mesten. Boef. Hij bracht ze gisteren onverwacht nog voor me mee toen hij Suri ging halen.

Ik vertrok weer naar buiten. Eerst even wandelen, daarna boodschappen halen en dan rustig wat eten. Dat was de planning.
Het werd wat langer wandelen. Terwijl iedereen blijkbaar zat te eten (de gemiddelde leeftijd is hier hoger dan de mijne) kon ik heerlijk rustig door de duinen rollen. Wat was dat fijn. Er liep een lang verhard pad wat goed begaanbaar was. Heuvelachtig, maar wat had ik anders verwacht? Het zonnetje scheen inmiddels en op sommige plekken waren er houten rol-vlondertjes richting het strand. Super fijn!
Op de terugweg kwam ik de verlegen Belg weer tegen. Dit keer vergezeld door een horde fans die vermomd was als familie.
Even verderop kwamen twee vage figuren met Duitse herders het strand op. Dat mag vanaf 18.30 uur. Een van de honden was heel strak getraind. Desondanks zag hij er nog heel speels en blij uit. De man ging ook geweldig met het dier om. De andere hond had nog wat training nodig, maar was druk lerend. Het viel een van de obers ook op, want die begon er ook spontaan over te babbelen.
Grappig hoeveel aanspraak je opeens hebt als je ergens alleen bent.
Ik heb het schouwspel een tijdje bekeken voor ik verder ging.

Terug in het appartement besloot ik mijn auto toch dichterbij te halen. Ik zag geen enkele Belg op een invalidenplek met een parkeerschijf en ze stonden er absoluut langer dan twee uur.
Eenmaal in de auto besloot ik een stukje te gaan rijden. Nog zuidelijker. Naar Koksijde tot aan De Panne. De badplaatsen daar waren anders van sfeer. Meer noord-Afrikaans leek het. Ik bleef er maar kort en besloot alsnog boodschappen te halen. Het was alleen al over achten en de winkel was dicht. Echt iets voor mij.
Dus naar de overkant. De dame van de VVV had gezegd dat Islandia goed was. Die zat tegenover mijn tijdelijke huis, dus dat kwam goed uit.
Afgeleid als ik was, keek ik op het raam naar de prijzen en de kaart. Voor pizza en pasta best prijzig. Er viel geen kwartje dat Islandia zich de mosselspecialist noemt. Ik bestelde een pizza prosciutto. Nog steeds in de veronderstelling dat ik bij Islandia was. Pas thuis besefte ik dat ik bij de buren was die Basilico heten.

De veel te dure pizza smaakte goed.
Het was iets over negen toen ik klaar was met eten. En ik was moe. Ik stelde een soort programmaatje op voor de komende dagen en zag opeens een prachtige gloed in de lucht waar de zee ligt.
Ik vloog naar buiten, want dat moest ik even zien en misschien zou dat de rest van de week niet meer komen. Eenmaal op het strand wou ik naar dat ene plekje iets verderop. En nog iets, en nog iets. En ja... daar. De zon was bijna weg en een blaar was in de maak. Hij is nog niet doorontwikkeld, maar dat zal niet lang duren.
De hele heen- en terugweg verbaasde ik me er over dat het uitgestorven was. Er was niemand te zien op de boulevard na 21.00 uur. Was het er zo crimineel? Of toch zo oud?

Een uur later was ik weer boven met in totaal vandaag 19km in mijn armen. De Tony’s en de pizza zijn wel verbrand denk ik.

Tijd om me klaar te gaan maken voor mijn bed. En nog even te schrijven...
Lezen zit er niet meer in vandaag. Mijn ogen vallen zo goed als dicht. Ik ben bekaf, maar dit keer wel fysiek. De betere versie van moe zijn.