De helft, stormachtig en schelpen

Terwijl het thuis 26 graden was (ik wist wel dat ik niet gek ben, het was alleen niet hier) bleef het hier letterlijk bij de helft. Jawel: 13 graden, stormachtig en bewolkt.
Ik zit drie uur verderop. Doe normaal...

Mijn nacht was wat onrustig. Het dekbed is aan de korte kant en ik hou er zo van om met mijn oren onder het dekbed te liggen. Resultaat: ik lag bijna onderin mijn bed.
Thuis slaap ik altijd met het raam open, maar hier heb ik het weer dicht gedaan omdat ik vermoedde dat ik anders wakker zou blijven door alle omgevingsgeluiden. Vervolgens werd het ‘s nachts best warm, dus ik hing elke zoveel tijd mijn voeten buiten boord, op zoek naar koelte. En ik had dorst. Enorme dorst! Dat kwam vast door die late pizza prosciutto. Maar de drang naar slaap overheerste. Ik ben er dus niet uit gegaan. Dom natuurlijk. Ken je dat? Net als wanneer je moet plassen en het niet doet. Dat is ook super dom, want je gaat er echt niet beter van slapen. Dat dus.
Toch heb ik het kunnen rekken tot iets voor negenen. Prima gezien mijn energieniveau en hoe het weer buiten is. Vandaag stond er niets gepland, dus ik had alle vrijheid.

Ik heb ontbeten met mijn restant pizza. Ik eet bijna alles wat ik warm kan eten ook rustig koud. Behalve verse kippensoep bijvoorbeeld. Dat is echt te vies om koud te eten.

Mijn blaren vroegen inmiddels om een blarenpleister. Daar had ik al rekening mee gehouden, dus ik had ze bij me van thuis. Elke keer neem ik me voor om preventief te plakken, maar ik doe het nooit. Ook zo’n eigenwijze eigenschap. Net als niet drinken of plassen als ik wakker word en denk dat ik het nog wel kan rekken.
Eigenlijk is het niet niet eens eigenwijs zijn; het is meer eerst vergeten en dan als ik het voel aankomen niet meer kúnnen plakken, omdat het op een schone huid moet. Dat is natuurlijk nooit het geval als ik al heel lang aan het rollen ben en ergens zo’n blaar voel opkomen.
Hoe doen lopers dat? Ook te laat vermoed ik?

Na mijn uitgebreide douche in het op mijn lijf aangemeten bad, besloot ik rond de middag wat boodschappen te halen. Ik had zin in iets anders dan pizza morgen bij het ontbijt.
Dus ik ging naar de Delhaize op de hoek, waar ik voornamelijk gezonde dingen kocht: druiven, bananen, yoghurt, havermout, wraps met zalm en wraps met kip en een pastasalade met kip. Mijn eten voor vandaag en ontbijt voor morgen.
Oh ja en een fles water, want dat smaakt en ruikt hier erg Frans.

Op straat was het rustig. Mensen liepen met jassen en hun capuchon op. Zo koud was het helemaal niet. Maar het was best logisch. Wie buiten komt wordt gezandstraald (ik zie een voordeel: gratis volledig natuurlijke scrub) en waait uit zijn kleren (minder voordelig als je om je heen kijkt). De wind komt precies vanaf zee en blaast vrolijk het zand het dorp in. Ik verblijf een straat achter het strand, dus de straat houdt het redelijk tegen, maar de zijstraatjes maken dat goed. Richting de zee kijken is geen optie.

Terug bij het appartement dacht ik even dat ik een wielklem had. Het bleek een enorme hoeveelheid rotzooi die zich rondom mijn wiel had verzameld. Prima! Verzamel maar.

Ik heb mijn lunch het appartement opgegeten terwijl ik toekeek hoe de bouwvakkers aan het werk waren aan het pand tegenover me. Zo’n tussenwoning die gesloopt is en vanaf de grond wordt opgebouwd. Met stenen en cement, geen betonplaten.
Vooral veel oude rotten en één jonkie en nergens veiligheidshelmen of -brillen.

Hier worden de tramrails trouwens gestofzuigd zodat ze kunnen blijven rijden ondanks het zand. Kleine problemen houden ze klein.

Hoe dan ook, ik besloot zo wat te gaan lezen, want het was echt geen fijn weer. Maar het zat me niet lekker. Het was droog; het waaide alleen. Dus besloot ik de gok te nemen en naar het strand te gaan. Gelukkig maar, want het was heerlijk nadat ik de zijstraat door was.
Ik heb weer hetzelfde stuk door de duinen gerold als gisteren, maar ik ben via een woonwijk nog op een volgend stuk strand gekomen. Daar rook het pas echt naar zee: zilt en zeewier.
Op dat stuk strand zag ik een gek verschijnsel, of misschien is het iets heel gewoons en is het voor mij gek omdat ik nooit op het strand kom. In het natte zand (of schuim) waren enorm felle kleurtjes te zien. Alsof er allemaal kapotte schelpjes in zaten. Toen ik er met mijn vinger in prikte bleken het belletjes te zijn. Zoals zeepbelletjes die reflecteren in de zon. Alleen het was bewolkt en de kleuren waren heel fel. Super tof om te zien. Ik voelde me net een klein kind. Dat gevoel nam toe toen ik op de terugweg door de duiken een schelp bij de voet van een bankje zag liggen, net buiten mijn bereik. Het leek er op of iemand hem daar had neergelegd. Die moest met me mee.
Daarna viel het me pas op dat er heel veel slakkenschelpjes lagen. Maar dan ook echt heel veel.
Ik weet niet of die daar kwamen door de vloed, of dat ze er gisteren ook lagen, maar dan heb ik er gisteren geen aandacht aan geschonken. Gek eigenlijk, dat zodra je iets ziet, je het daarna altijd ziet. Je kan het niet meer niet-zien.
Daarna ging ik uiteraard op schelpjes jacht. Opeens zag ik een mooie, maar daar kon ik echt, echt, echt niet bij. Zelfs niet met een stokje, en half uit mijn stoel. Eindeloos geduld bracht me een wandelaar die het voor me wilde pakken. Ik hoefde alleen maar te zeggen dat ik een mooi schelpje had gezien wat ik graag wilde hebben en hij wist welke ik bedoelde. Hij zag het ook. Misschien zag hij vanaf dat moment ook overal schelpjes...

Terug in het appartement heb ik na het eten de thermostaat uitgevogeld. Het begint hier nu langzaamaan op te warmen en ik dus ook.

Vandaag heb ik trouwens de overbuurvrouw ontmoet in het mini halletje bij onze voordeuren. Binnen twee minuten wist ik dat ze twee weken in coma had gelegen vanwege hart, nier en longfalen. En daar stond ze dan, nu met een pijnlijke knie. Hoe bestaat het?
Maar ze moest toch even zeggen dat ze me gisteren in de straat had gezien en dat ze het zo knap van me vond hoe ik dat allemaal deed. Nou buurvrouw, bedankt. We hebben allemaal wel iets, alleen bij mij is het toevallig direct zichtbaar.

Vandaag duik ik er op tijd in. Met boek.
Morgen weer op tijd op, want het is markt en het wordt als het goed is mooi weer: 18 graden en licht bewolkt.
Al met al was het een lekker dagje.

Vandaag heb ik geleerd:
dat storm en zandstralen alleen maar meer redenen zijn om naar buiten te gaan.
Dat de beach-look alleen op de ene foto die ik van mezelf heb gemaakt bij me staat en dat ik daar verder ver vandaan wil blijven.
Dat je iets niet kan ont-zien als je het eenmaal hebt gezien. Net als dat je iets niet kan ont-weten (maar stiekem wist ik dat al).
Dat op maandag bijna alles dicht is hier.
Dat Belgen echt niet gewend zijn aan zelfstandige rolstoelers: iedereen gaat mijlenver voor me aan de kant zodat ik er hopelijk langs kan.
Dat de kranen hier een eigen leven leiden en soms opeen sputteren alsof er enorme luchtbellen in zitten.
Dat ik al een jaar mijn telefoon oplaadt met de trage lader.