Dag 1: dagje boot

Harde geluiden, metaal, wakker. De steigerbouwers slopen het volgende stuk steiger van het nieuwbouwblok hiernaast. Het is bijna klaar. Bouwvakkers maken er een sport van; ‘s ochtends vanaf 06:30 uur zoveel mogelijk herrie maken zodat iedereen wakker is en dan: stilte...
Omdraaien, dekbed over mijn oren. Te vroeg.
Kort daarna gaat de wekker. Tijd zat. Nog even dan.
Toch maar er uit. Hij douchen, naar de Ap, de auto stofzuigen en schoonmaken, lunch maken...
Ik sporten, douchen en snel even stofzuigen. Verschil moet er zijn...

Op naar Schotland. Ruwe natuur, rolstoelonbegaanbaar, maar ogenschijnlijk prachtig. Of juist mede daardoor prachtig? Drie dagen onderweg, dan een week een huisje.
Geen mobiel bereik in en om dat huisje. Wel WiFi; net genoeg om te mailen en appen. Streamen zit er niet in. Een houtkachel wel.
Voor het eerst 10 dagen samen weg. Best spannend, vind ik. Hij misschien ook, maar dat zegt ie niet. Hij is mijn stoere man.

Vertrekken blijft altijd een dingetje. Communicatie lijkt op dat moment een onuitgevonden woord. Gek verschijnsel.
En toch lukt het elke keer weer.

10:51 uur: op naar Hoek van Holland. Anders missen we de boot. Het is uiteraard mega druk op de weg. De bouwvak is voorbij. Oh ja, ook nog even tanken.
12:41 uur: aankomst Hoek van Holland. Volledige onduidelijke vakaanduiding voor het inchecken. Complete chaos. Fietsers op de strook voor de ‘hoger dan 2.60m voertuigen’.
Paspoort afgeven bij het eerste luikje. Of er ook plekken zijn voor rolstoelgebruikers wilde ik weten. Met een groot geel papieren vierkant met daarop een misvormd rolstoelmannetje mochten we met gevarenlichten verder. Bij loket twee nogmaals paspoorten laten zien. Door naar de rij en boarden. We belandden ergens op dek drie. Vlak voor de ingang. Paste precies.
Door naar boven; een plekje zoeken om te zitten. Met een koffie en een thee mensen kijken. Hoe de Hollanders met zakjes brood en flessen drinken zich met hun gezin onderscheiden van de Engelsen die in het restaurant hun warme maaltijd nuttigen.
De tafeltjes in de buitenste ring bij het raam veranderden in heuse picknick tafels. Compleet met voor elk familielid een literfles jus d’orange (dat waren dan weer Engelsen). Aan een ander tafeltje werden de AH maaltijdsalades met militaire precisie op exact dezelfde manier en in hetzelfde tempo geopend door hem en haar.
Elders werden wraps belegd en gevouwen. Boeken werden uit de tas gehaald, geopend en even later op een stapel op tafel gelegd. Kort daarna stond het bovenste boek rechtop tentoongesteld bovenop de stapel. Alsof het een boekenwinkel ging worden. Niemand weet waarom. Ik denk zelfs de man die het deed niet.
Ook kaarten blijkt nog steeds populair tijdens uitjes.
Tafeltjes werden geconfisqueerd als bedjes langs de rand van het zwembad in een zonnig oord. Mensen weg, vesten en drinkbekers achtergelaten. Ze schreeuwden “BEZET!”
Dit is net zo vermakelijk als ontbijten in een hotel...

Op zee veranderde het weer naar ‘Engelser’.
Het was druk op de watersnelweg. Boot na boot lag aan de horizon. Het leken Lego bootjes, maar het silhouet in combinatie met het vermogen om diepte in te schatten verraadt dat het best flinke schepen zijn.
Het watergehalte van de planeet is groot. De waterwereld klein. Hoeveel van deze mensen zouden elkaar steeds weer tegenkomen? Net zoals ik steeds diezelfde rode Tessla tegenkom. Elke ochtend opnieuw op de A10. Op zee zal het niet elke dag zijn, maar periodiek?
Ik zie die rode Tessla omdat hij opvalt. De Tessla ziet mij niet. Ik heb een willekeurige auto. Op zee lijkt alles op elkaar voor ons landrotten, maar de zeemensen herkennen elkaar ongetwijfeld aan de details van de boten.

Mensen proberen hun draai te vinden in de oncomfortabele stoeltjes. Sommige jonkies doen dit vaker. Die hebben een bankje gepikt en konden nu lekker liggen. Een heuse luxe. Ik keek er soms met gepaste jaloezie naar.

16:02 uur. Het begint steeds meer naar eten te ruiken. Ik heb de hele tijd al zin om te eten. Na de broodjes, frambozen, koekjes en appel ruikt het naar meer koolhydraten.
En koolhydraten werden het. En vet. Friet met saté. Zonder toetje, dat wel. Het toetje valt me de laatste tijd te zwaar. En dus beheerste ik mezelf. Waarschijnlijk ook omdat ik morgen een Engels ontbijt krijg in het hotel. Als het goed is. En dus ga ik morgen voor bonen, worstjes en bacon; op mijn nuchtere maag. Ik kijk er al naar uit.

19:48 uur. We kwamen tot conclusie dat we weer mobiel bereik hadden. Blij haalde ik mijn telefoon van vliegtuigstand.
19:02 uur: ik kreeg het volgende sms-bericht: “Beste klant, u hebt 80% van uw limiet van 60,50 euro voor internet buiten de EU gebruikt. Bij 100% sluiten we ter bescherming uw internet buiten de EU voor de rest van de maand af. Kijk op kpn.com/dataroaming voor meer info. Mvg, KPN.”
Waaaaaaaat??? Ik bleek op het Maritiem netwerk te zitten, ofwel op de satelliet. 60 euro voor vijf appjes en een Google search naar of Engeland gewoon uit je bundel gaat. Ik had niet eens een pagina geopend voor het antwoord. Oh ja, en het binnenhalen van één e-mailtje en een poging om de stand van mn KPN bundel te bekijken. Hoe ironisch.
Ik was niet blij. Maar... het was toch al weg, dus we gingen door.

Kort voor aankomst raakten we aan de babbel met een stel dat de hele tocht vlakbij ons zat. Man, vrouw en twee kinderen. De kids hadden de trip super goed doorstaan. Vond zij ook. Ze straalde toen ze daarover een compliment kreeg. Hij vond de kinderen daarentegen vooral vervelend. Maar hij had ook al drie dagen hoofdpijn. Zij nam de kinderen even mee naar het dek. Hij wilde duidelijk even praten met iemand anders dan zijn gezin. Hij bloeide op tijdens het gesprek. De hoofdpijn leek weg te smelten. Kort daarna meerden we aan.

We mochten met de personeelslift mee naar beneden. We kregen alle verdiepingen naar boven ook te zien. Op elke verdieping stapte er iemand in of uit. Het personeel groette elkaar uitbundig. Engelsen zijn toch een bijzonder volk. Ik hou van die kijkjes achter de schermen.

In de auto rook het naar vers brood. Ik had gelijk weer trek. Maar we hadden focus nodig. Want vanaf hier moesten we links rijden. En da’s even wennen. Voor allebei.
De rit naar het hotel verliep desondanks voorspoedig. Tot we het hotel voorbij reden. De volgende wegen die ons op onze bestemming moesten brengen waren afgesloten. Niet erg vond ik. Zo maakten gelijk nader kennis met de Engelse wegen.
Het landschap is nu al meer wijds dan verwacht en het links rijden is enger.
Maar... wij kunnen dit...

Op naar de volgende 800km door Britse landerijen.
Maar eerst slapen. In een bed van (ik schat) 1.30m. Lekker zacht dat ook. En heel wiebelig. Gelukkig lig ik vrij stil in mijn slaap.
Ik heb nu al zin in het ontbijt...