Dag 12: terug op eigen grond

Ik was nog aan het dromen toen de wekker ging. Ik weet zelfs nog waarover.
06:30 uur. Opstaan en klaarmaken. Om 07:15 uur gingen we strak gepland naar beneden.
Bij het uitchecken troffen we een even vriendelijke, ik gok Indonesische, knul als gisteren avond. Iets minder uitbundig als zijn collega, maar nog steeds heel leuk. Het was een goed begin van de dag. Dit hotel heeft óf hele leuke mensen geselecteerd, óf hele blije medewerkers gecreëerd door zijn goede arbeidsvoorwaarden.

De ochtenden zijn mooi. Er hing een lage ochtendmist bij een waterig zonnetje. Engeland is prachtig bij mooi weer. Zelfs als het laatste uur van de route inspiratieloos is en we nog wat suf zijn.

We liggen keurig op schema. Om 08:28 uur zijn we bij de haven. We krijgen weer een plek direct bij de lift. Een rolstoel hebben heeft soms zijn voordelen. Die gebruik ik graag als ze er zijn. Gebruiken is iets anders dan misbruiken. Het heeft even geduurd voor ik dat zo kon zien.

We scoorden direct het laatste plekje op de bank. De Engelsen naast ons vertrokken even later zodat we naar het raam konden. Hangen werd zo een stuk makkelijker. Al wordt het op zo’n ferry nooit echt heel comfortabel. Ik begrijp steeds beter waarom veel mensen voor een hut kiezen.

Ik nam voor de laatste keer een Engels ontbijt; dat hij heel lief voor me ging halen. Ook al vindt hij er iets van. Het is natuurlijk super ongezond. Hij had keurig een croissantje en een pistoletje. De omgekeerde wereld. Op het broodje verdween een van mijn worstjes. Terecht. En gelukkig. Het was best heel veel. Ik heb zelfs wat laten staan.
‘s Middags maakten we dat weer goed. Hij een bord met gehaktballetjes en aardappelpuree. Ik een bakje fruitsalade. De wereld was weer volgens het boekje. Niemand die dit zag weet wat er zich vanochtend op onze borden afspeelde.

De zee was super kalm. Het water kabbelde. Er was nergens een schuimkopje te zien, laat staan een golfje. De horizon ging vrijwel naadloos over in de lucht.
Ergens in de Noordzee vlak buiten de Engelse kust ligt een windmolenpark. Herinnering voor mezelf: thuis even opzoeken waar het precies ligt en hoe diep het daar is. Uit nieuwsgierigheid.
Op de boot was het eveneens super stil. De muziek was er op afgestemd: Radio10 Gold was het vroeger geloof ik. Overwegend oud, ouder, oudst. Tot Elvis aan toe.

Tegen de tijd dat we nog anderhalf uur vanaf Hoek van Holland waren was het gros van de mensen ingestort. Met het uur zie je mensen steeds meer verleppen. Net bloemetjes die met droge voeten staan. Ze laten hun kopjes hangen. Zo ook de mensen op de boot. Letterlijk. Velen van hen slapend. Wij alleen verlept.

Hij heeft geen WiFi op de boot. Ik even kort. 20 minuten. Precies genoeg om twee blogs te plaatsen. Zijn boek is eindelijk uit. Nog vijf te gaan.

We worden door Clarke als eerste naar beneden geloodst. Zo’n leeg autodek is best gek.
Hoe zou dat eigenlijk werken als we geladen zijn en iedereen gaat weg? Komen er dan honden om te checken op drugs en explosieven? Schijnen ze in auto’s met lampen om te zien of er nog iemand verscholen zit?
Om 17 over zes rijden we de boot af. Er piept iets. Medewerkers reageren er nauwelijks op. Wij dus ook niet. En daarna weet je dat je weer in Nederland bent. Direct file om überhaupt door de controle heen te komen. Stilstaand. Geen cm beweging.
Om 18:55 uur gaan we dan toch door de douane. We rijden weer rechts. De vakantie is officieel voorbij.

Voorlopig even rustig aan. Als we straks thuis zijn hebben we 4650km achter ons.

Nu eerst op naar Amsterdam om kleren te halen. Kleding voor deze temperaturen had ik thuis gelaten. Mijn vakantie duurt nog even. Net als het warme weer in eigen land.

Tot volgende keer!