Dag 10

Morgen vertrekken we. Vroeg. Dus vandaag sliep ik uit. Dacht ik. Nou toch een beetje.
Hij lag al een uur wakker toen ik iets voor zessen wakker werd. De schapen hebben een vaste routine. Deze tijd vinden ze ideaal om blatend langs de slaapkamer richting de zee te lopen. Snap ik. Zou ik ook doen als ik schaap was. En hier leefde.
We hadden allebei gek gedroomd. Dus even vertellen. Het was echt te vroeg. Dus toch nog even slapen. Om 08:00 uur ging de wekker. Wilde hij graag. Nee, da’s niet waar. Hij wilde 07:30 uur. We maakten er 08:00 uur van. Om 08:30 uur liet ik weten dat ik de wekker had uitgezet en dat ik nog even bleef liggen. Hij mocht er best uit als hij wilde. En dat wilde hij.
Ik vond 09:33 uur helemaal prima. Vandaag zou ik hier blijven. Spullen inpakken en verder weinig doen.
Na negen dagen vrijwel non-stop samen is het ook heel lekker om even los van elkaar te zijn. Laat hem maar even gaan lopen. Hadden we gisteren afgesproken.
Hij begon de dag met lezen in de bevochten stoel bij het raam met uitzicht op zee. Hij had zes boeken bij zich. Heel ambitieus.
Ik ging even sporten en douchen. Oh nee, geen warm water. Knop indrukken zodat de boiler een bad met warm water kan vullen. Dat duurt driekwartier; dat opwarmen van het water. Alles gaat hier in aangepast tempo.
Eerst ontbijten. En de houtkachel aansteken. Hij is er handig in geworden.

Dan kan hij de deur uit. Of ik dat echt niet erg vind wil hij weten. Ga gerust...
Geen idee hoe dat voor anderen werkt, maar ik heb soms even een eigen moment nodig. Even niets en niemand om me heen. Hij gelukkig ook. Ik snap best dat hij het even gek vindt. Hier kan ik nergens alleen naartoe. Dit is nog net geen rimboe. Zo voelt het soms wel.
Internet doet het de laatste dagen niet tot nauwelijks. Zelfs appen gaat met uren vertraging. Mail binnen halen was ooit mogelijk. Een website openen of een route checken is eveneens geen optie.
Dat is wennen. Zolang je niks hoeft is dat prima, maar als je iets moet plannen wordt het moeilijker.

De was van woensdag is nog steeds niet droog. Ik sjouw het wasrek naar de huiskamer, waar de kachel volop brandt. Onderweg stort het rek in elkaar. Oprapen en weer door.
Binnen een uurtje is het droog zo voor het haardvuur.
Met een muziekje op de achtergrond pak ik de spullen in die we niet meer nodig hebben. Prima zo. Laat mij maar even klooien.


Mijn conclusie over Schotland is gemengd.
Het is een prachtig land. Echt. Ik geloof dat je hier prachtig kan wandelen. Als wandelen niet je sterkste kant is wordt het veel van hetzelfde als je in hetzelfde gebied blijft. Onderweg van de boot naar Skye was veel variatie. Het landschap veranderde. De bouwstijlen eveneens.
Hier op Skye is er minder variatie. Uitzonderingen daargelaten. Al denk ik dat we veel plekken gemist hebben omdat we veel met de auto hebben gedaan.

De bergen van Engeland en Schotland zijn anders dan elders in Europa of zelfs Amerika. Deze zijn minder scherp, heel glooiend en heel groen. Mossig. Drassig en moerassig zelfs.
Daardoor lijken ze minder hoog en het landschap lijkt minder wijds dan het is. Maar ik heb deze vakantie iets geleerd. Ze lijken minder hoog omdat de hoogte begint te tellen vanaf zeeniveau en de Alpen vanaf 1000 meter, of zo. Je kan het maar beter weten. Of ongeveer weten. Ik snapte het toen ik het hoorde. Nu ik het opschrijf blijkbaar iets minder. Als je het niet kan uitleggen aan een 6-jarige dan snap je het niet. Ik snap het dus niet.

Iets houdt me al de hele tijd bezig: soms doemt er opeens ergens een enkel huis op. Of den te koop bordje bij een stukje grond. Wie bepaalt er dat dat huis op die specifieke plek mag staan? En zouden ze dan ook gedoe hebben over een meter naar links of naar rechts? Of nemen ze het hier niet zo nauw? Zouden ze ook bij de Rijdende Rechter belanden over een paaltje dat vijf centimeter op de grond van de buren staat?

Het is me alles meegevallen met het weer. Ik had dagenlang regen verwacht. Er lijkt een soort patroon in te zitten. Vooral de ochtenden en nachten zijn nat. Overdag zijn er buien, maar echt non-stop regenen deed het niet. We hebben nog behoorlijk veel zon gezien zelfs. De temperatuur was ook behoorlijk zacht. We hebben nauwelijks een jas nodig gehad. Jammer voor hem, want ik had een nieuwe gekregen speciaal voor hier.

Al die regen houdt het landschap mooi groen. En het zorgt voor mooie watervallen in de bergen. Ik heb er zelden zoveel op één berg gezien. Overal ontstaat wel iets. Groot of klein.
Regen geeft het landschap ook meer diepte, gek genoeg. De achtergrond vervaagt er door. Het zorgt voor een soort versterkte natuurlijke scherptediepte.


Mijn conclusie over hem na al die dagen tot elkaar veroordeeld te zijn: hij is oké en kan er mee door ;-) Hij blijkt ook best met mijn eigenaardigheden overweg te kunnen. Soms iets minder, maar hij neemt ze er bij. Credits for that.
En ik? Ik zoek altijd weer naar balans. Die blijken we vooralsnog prima te vinden. Even niets doen blijft wel een aandachtspunt. Voor wie eigenlijk? Voor hem of voor mij?
We hebben in ieder geval lol samen. Schijnt ook belangrijk te zijn.