Eigenwijze

Vanochtend begon wat stroef. Nog steeds hoofdpijn. Dat zal straks wel zakken als we weer tot een lager niveau zijn afgedaald.
Buiten is het prachtig; zonnig en zacht. Er hangt een wolk boven het hele dal. Vanuit onze kamer geeft dat een mooi plaatje.
Het is een hele andere dag dan gisteren als het om het weer gaat. Ook als het om de invulling gaat, want vandaag gaan we kilometer maken. Het is alweer maandag. Een gekke dag om naar huis te rijden.

Nog even rustig douchen met de Rituals flesjes van het hotel, zodat ik naar snoepjes ruikend in de auto kan stappen.
Tubetjes met crème worden trouwens vulkanen als je ze open draait in de bergen, als je niet eerst even de tijd neemt om de inhoud in het dichtgeknepen gedeelte te laten lopen. Op die manier doe je een stuk minder lang met je reisverpakking van die veel te dure dagcrème die je als proefje bij de parfumerie hebt gekregen en die je angstvallig bewaart voor korte trips naar het buitenland.

Eerst even ontbijt halen bij de plaatselijke supermarkt.
Nog snel een foto proberen te maken van de bochtige Alpe d’Huez, maar op de ideale weg om dat te doen hing dichte mist. De wereld was klein. Het mooie aan mist is dat andere dingen die je normaal geen aandacht geeft, omdat je er doorheen kijkt naar alles wat er achter ligt, opeens belangrijk worden. De bomen op de voorgrond staan in de mist in het middelpunt, terwijl ze normaal alleen maar decor zijn voor het grotere geheel. Niet alleen het beeld is anders, alles klinkt ook anders; er hangt een hele andere akoestiek. De wereld is letterlijk even anders als er zo’n wolkendek om je heen hangt.

Na een laatste douche met Alpenwater (waar je overigens heel zacht van wordt) was het tijd om de kamerdeur voor de laatste keer achter ons dicht te trekken.

Nog een laatste keer de berg af.
We ontbeten in bocht 7 (Marco’s bocht) bij het kerkje en toen was het echt tijd om te gaan.
Beneden bij mijn auto plensde het. Toch maar ff wachten tot de bui over was.
Op de achtergrond onweerde het. As we hadden gekund waren we teruggegaan naar boven, maar we moesten echt door.

We vertrokken rond 11:30 uur met ieder een porto voor onderweg.
Het bleef regenen en onweren. Met donder en bliksem.
Na een korte lunchstop in Ambérieu-en-Bugey konden we alsnog over de mooie D117 door de Jura (goed dat ik eigenwijs was geweest op de heenweg) door tot onze volgende stop in Vesoul.
Het grootste gedeelte van de rit konden we vloeiend doorrijden. Wel hebben we een wolk achter ons aan gesleept.
En ik sleepte een Hollander achter me aan. Die bleef maar plakken toen ik hem eenmaal voorbij was.

Vanaf Vesoul zijn we in 1x doorgereden naar huis. We hebben wel een goede rit gehad. We hadden geen vertragingen en we konden overal goed doorrijden.
Door de regen hadden we prachtige luchten om ons heen. Van dikke stapelwolken tot aan het einde van de dag een doorbrekende zon.

In België haalde de Hollander me in. Vanaf dat stuk werd het pittig. Ik heb geleerd dat ik een slechte volger ben.
Laat mij maar voorop rijden. Daar doe ik het veel beter op; dan kan ik zelf het tempo bepalen.
Niet lachen nu omdat jij dat al lang wist.
Dat laatste deel van de rit heb ik eigenlijk alleen de achterlichten van de auto van Marco gezien. Het was donker en langdradig. Vanaf België duurt het laatste stuk eigenlijk te lang.

Met een overvolle blaas, honger, dorst en hoofdpijn stapte ik om 00:20 uit de auto. Vooral wat geërgerd op mezelf, omdat ik perse geen tijd wilde verspillen aan een extra stop, terwijl een broodje eten hooguit tien minuten had gekost.
Ik ben wel eens gezelliger geweest.

Al met al lag ik een half uur later gedoucht en wel in bed. Klaar wakker natuurlijk.
Naast mij opnieuw rustgevend gesnurk. Met dat geluid en een Headspace oefening op de achtergrond viel ik alsnog vlot in slaap.


Alle resterende foto’s van zaterdag, zondag en maandag vind je bij zondag (Gare). Ik heb ruzie met de website en ik heb me uiteindelijk overgegeven aan de techniek.