Dag 4: Tokavaig

Druppels. Heel veel druppels. Ik hoor ze pal naast me. Alsof de emmer overloopt.
Lekkage? Harde regen. En het stromende watervalletje naast het slaapkamerraam. Alles is nog droog. Het lekt nergens, behalve buiten. Ik mag nog even slapen. De druppels lekken uit de dakgoot op de grond. Alles is oké.
En dan gaat de wekker. Op het verkeerde moment. Aan het eind van mijn ingestelde wektijd. Mijn slimme wekker vond blijkbaar geen beter moment om me eerder wakker te maken. Dat voel ik.
Ik probeer het bed uit te sluipen. Mislukt. Hij wordt wakker. Slaap nog maar even door. Ik ga me douchen.
Gelukkig mocht ik Timmy berichten voor het ontbijt. Dat krijgen we in onze cottage. Om klokslag 08:00 uur stuur ik het berichtje weg. Per ongeluk om die tijd. Niet gepland. Zo autistisch ben ik niet. Denk ik.

Ik heb een slechte start; ben inmiddels best bekaf. Dit kost energie. Dagen schuddend en slingerend over Engelse en Schotse binnendoor weggetjes, hotels zoeken, niet toegankelijk, wel toegankelijk, niet beschikbaar, korte nachten, weinig bewegen. Ik ben even niet de beste versie van mezelf, maar wel een versie.
Om 08:45 uur heb ik nog geen reactie. Ontbijten kan tot 09:00 uur. Ik bel Timmy. Iemand anders neemt op. De receptionist. Ik leg uit wat de afspraak was. Hij weet nergens van. Of eigenlijk wel. Dat we daar zullen ontbijten. Dit helpt enorm om me op te vrolijken. Hoe lossen we dit op wil ik weten. Hij heeft geen oplossing en wacht op mij. Kunnen we dan op zijn minst tot half tien daar aankomen? Dat is oké.
Ik gooi er tempo in. Dan toch opeens een berichtje van Timmy. Ze had mijn berichtje gemist. Er zouden twee full continental Scottish breakfasts komen. John zou ze ons brengen. Ik had er over gelezen. Nog heftiger dan de Engelse variant. Ook bonen, bacon, worst en eieren met toast. Maar dan met daarbij haggis, gebakken champignons en halve tomaten uit de oven. Dat verklaart de lage levensverwachting voor de Schotten. Haggis wordt gemaakt van schapen-hart, long en lever, vermalen met dierlijk vet (reuzel), ui, havermout, peper, zout, kruiden en bouillon. Heftig spul.
Hij wist niet wat het was toen hij er aan begon; het bijna zwarte goedje. Hij vond het wel lekker. Een soort gehakt. Het smaakte inderdaad best, maar een tikkie teveel voor mijn ontbijt. Dat vond hij ook toen het bijna op was en ik vertelde wat het was.
Volgegeten checkten we uit.

De weg van gisterenavond laat zag er bij daglicht heel anders uit. Onvoorstelbaar hoe we hier veilig zijn gekomen in het pikkedonker.
Een paar minuten na vertrek passeerden we een liftster. De auto lag best vol. We reden door terwijl we verontschuldigend onze schouders ophaalden. De weg was nog lang wisten we. We draaiden om. Ze wilde dolgraag een stukje mee. Wat schuiven met spullen en ze paste. Ze kwam uit Zwitserland en was met haar broer op rondreis. Hij was gisteren naar huis gegaan. Zij had nog vakantie en ging alleen verder. Ze babbelde er gezellig op los.
Een half uurtje later dropten we haar op het parkeerterrein van de Coop.

Onze vervolgtrip duurde uiteraard weer langer dan gepland. Onderweg werden we regelmatig afgeleid door van alles en nog wat; grote en kleine meren, kleine kerkjes, koffietentjes en ongeplande smalle weggetjes.
Opeens, 80km en een goede vijf kwartier voor onze bestemming: hij gooide zijn zonnebril in de armsteun en bevroor. Waar was de pasjeshouder? In zijn jas, achterin? Nee. Dashboardkastje? Nee. Anders jas? Nee. Kofferbak? Nee. Tussen de stoel? Nee. Koffietentje 80km terug? Bellen. Ja! We komen er nu aan... We genoten nog een extra keer van het Schotse landschap.
Er volgde een blije hereniging. Alles zat er nog in. Een klant had hem gevonden. Hulde aan de eerlijke Schot.
We konden weer door met onze rit na een persoonlijke fuel refill en één voor de auto.
Om 21:09 uur bevonden we ons op eindelijk weer op nog onontdekt terrein.
Het laatste uur van de trip leek eindeloos. We zitten aan het eind van de wereld. Even was ik bang dat de aarde toch plat is; we konden er elk moment vanaf vallen. Het regende en waaide keihard; we hadden er vanaf kunnen waaien.
En toen opeens was het zover... om 22:30 uur, na 515km, bereikten we de waakschapen op het pad. Het kostte wat moeite om ze opzij te krijgen, maar daar gingen we; tot aan het hek, door het hek en daar stond het. In het donker. De cottage die alles de moeite waard maakte. Alles klopt. Het is in een woord: perfect.
Het is brandschoon en helemaal af. De sfeer en de inrichting zijn top. De materialen kloppen en er is zorg en aandacht aan besteed. Alles is helemaal oké. Alleen al met de verse taartjes en cake in de koektrommel was ik om geweest trouwens.
Hier gaan we een week bivakkeren.

En dus deed ik wat iedereen van me kent: de spullen die we hadden meegebracht in de keuken zetten, toiletspullen naar de badkamer en kleren in de kast. As je hier blijft, dan mag dat.
Het bed roept, maar dit stuk ook.
De regen klettert op de dakramen en de wind waait stevig rond het huisje. Één van de schapen blaat op de achtergrond. Hij is waarschijnlijk het opperschaap; zijn geblaat klinkt schor en laag.
En klagend. Terecht. Onder deze omstandigheden ben je liever geen Schots waakschaap.

De wereld om ons heen is pikkedonker. We zien niks als we door de ramen naar buiten kijken.
Dat is de verrassing voor morgen.